(1) ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ╰⊰¸¸.•¨* GREEK ORTHODOX FLOWERS

(1) Επιστροφή από το σχίσμα στην Εκκλησία

* * *

 

“Μετά την κοίμησή μου θα γίνει μέγα σχίσμα. Εσείς θα ακολουθείτε την Διοικούσα Εκκλησία”

Άγιος Νεκτάριος της Αίγινας (+1920)

Άγιος Νεκτάριος της Αίγινας (+1920) προς τις Μοναχές του:

“Μετά την κοίμησή μου θα γίνει μέγα σχίσμα. Εσείς θα ακολουθείτε την Διοικούσα Εκκλησία” (Άγιος Νεκτάριος της Αίγινας – Γραμμένο στα Πρακτικά της Μονής του Αγίου Νεκταρίου Αιγίνης).

<>

Ο Χριστός στο Αποκάλυψη 2, 18-20 απαγορεύει την αποτείχιση από τον Επίσκοπο

Αρχιμ. Ιωάννης Κωστώφ

Αρχιμ. Ιωάννης Κωστώφ:

Στο Αποκάλυψη 2, 18-20 ο Επίσκοπος Θυατείρων παρά τα καλά του στοιχεία, ανεχόταν και την αμαρτία (πορνεύσαι) και τη χειρότερη αίρεση (φαγεῖν ειδωλόθυτα που είχαν προσφερθεί σε ειδωλολατρικούς θεούς).

Αν η αίρεση την οποία επιτρέπει ο Επίσκοπος μολύνει τους πιστούς που δεν την δέχονται, τότε ο Χριστός θα τους έλεγε να αποτειχιστούν από τον Επίσκοπο. Αντίθετα τους επαινεί (στίχος 24 και εξής).

* * *

Αποκάλυψη 2, 18-20:

"18 Καὶ τῷ ἀγγέλῳ τῆς ἐν Θυατείροις ἐκκλησίας γράψον· τάδε λέγει ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ ἔχων τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ ὡς φλόγα πυρός, καὶ οἱ πόδες αὐτοῦ ὅμοιοι χαλκολιβάνῳ·

19 οἶδά σου τὰ ἔργα καὶ τὴν ἀγάπην καὶ τὴν πίστιν καὶ τὴν διακονίαν καὶ τὴν ὑπομονήν σου, καὶ τὰ ἔργα σου τὰ ἔσχατα πλείονα τῶν πρώτων.

20 ἀλλὰ ἔχω κατὰ σοῦ ὀλίγα, ὅτι ἀφεῖς τὴν γυναῖκά σου Ἰεζάβελ, ἣ λέγει ἑαυτὴν προφῆτιν, καὶ διδάσκει καὶ πλανᾷ τοὺς ἐμοὺς δούλους πορνεῦσαι καὶ φαγεῖν εἰδωλόθυτα".

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ:

Αποκάλυψη 2, 18-20

"18 Και στον επίσκοπον της Εκκλησίας των Θυατείρων γράψε· Αυτά λέγει ο Υιός του Θεού, που έχει τα μάτια αυτού σαν φλόγα πυρός, ώστε να βλέπη και να παρακολουθή τα πάντα, και του οποίου τα πόδια είναι στερεά και λαμπρά, όμοια με μίγμα αργύρου και χρυσού.

19 Γνωρίζω τα έργα σου και την αγάπην και την πίστιν και την υπηρεσίαν, που προσφέρεις προς τους έχοντας ανάγκην, και την υπομονήν που δεικνύεις εις τας θλίψεις και τους διωγμούς. Και γνωρίζω ακόμη, ότι τα έργα σου της τελευταίας περιόδου είναι περισσότερα από τα της πρώτης.

20 Αλλ' έχω εναντίον σου και ολίγας κατηγορίας, ότι δηλαδή αφίνεις την γυναίκα σου, που ομοιάζει κατά την ασέβειαν και αμαρτωλότητά της με την Ιεζάβελ, η οποία λέγει τον ευατόν της προφήτιν και με τα λόγια και τα έργα της διδάσκει ασεβείς διδασκαλίας και παρασύρει εις την πλάνην τους δούλους μου, να πορνεύσουν και να φάγουν ειδωλόθυτα".

<>

Tι λέει ο Άγιος Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος της Πάρου (+1980)  για τα ημερολόγια

“Οἱ μοναχοὶ τῆς Λογγοβάρδας δὲν ἀκολουθοῦν ἡμερολόγια, ἀκολουθοῦν τὸν Χριστὸν ὁ Ὁποῖος εἶπεν: “Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι” (Μάρκ. 8, 34). Δὲν εἶπε νὰ ἀκολουθήσῃ τὸ ἄψυχον ἡμερολόγιον καὶ ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς (εἰς αὐτὸ) σωθήσεται. Ὁ πιστεύσας εἰς τὸν Χριστὸν καὶ εἰς τὸ Εὐαγγέλιον σωθήσεται, ὄχι εἰς τὸ παλαιὸν ἡμερολόγιον. Πλανῶνται δεινὴν πλάνην πολλοὶ τῶν φανατικῶν καὶ ζηλωτῶν παλαιοημερολογιτῶν πιστεύοντες ὅτι χωρὶς τὸ ἡμερολόγιον δὲν σῴζεται ὁ ἄνθρωπος” (Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος).

“Τὰ Μυστήρια τὰ τελούμενα ὑπὸ τῶν νεοημερολογιτῶν εἶναι ἔγκυρα, διότι δὲν τὰ τελειοῖ καὶ ἁγιάζει τὸ ἡμερολόγιον, ἀλλὰ τὰ τελειοῖ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, τὸ ὁποῖον ἐπικαλοῦνται καὶ οἱ νεοημερολογῖται νὰ τὰ ἁγιάσῃ, καὶ ὁ ἄνθρωπος σῴζεται διὰ τῆς ὀρθῆς πίστεως, τῆς ἀγάπης καὶ τῶν καλῶν ἔργων, ὄχι διὰ τῶν ἡμερολογίων”(Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος).

“Ἡ λατρεία, τὴν ὁποίαν ἀπονέμουν πολλοὶ τῶν παλαιοημερολογιτῶν εἰς τὸ παλαιὸν ἡμερολόγιον καὶ κατήντησαν ἀληθεῖς χρονολάτραι, ἡ ἔλλειψις τῆς πραγματικῆς, τῆς εἰλικρινοῦς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τὸν πλησίον, ἡ ἔλλειψις τῆς ἀγάπης πρὸς ἀλλήλους καὶ αὐτῶν τῶν παλαιοημερολογιτῶν ἀκόμη, ἡ ἀσέβεια, ἡ ἀπιστία, ἡ κακὴ πολιτεία, ἡ καταφρόνησις πρὸς τὸν νόμον τοῦ Θεοῦ, τὰς θείας ἐντολὰς καὶ τὰς ἱερὰς παραδόσεις τῶν πλείστων κληρικῶν καὶ λαϊκῶν νεοημερολογιτῶν, παρατείνουν τὴν διαίρεσιν, τὸ σχίσμα”(Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος).

“Η δε ομολογία σου, εφ’ όσον πιστεύεις ως Θεόν το ημερο­λόγιον (διότι λέγεις και γράφεις, ότι χωρίς το πα­λαιόν ημερολόγιον ουδέν μυστήριον τελείται), δεν είναι ομολογία γνησίου χριστιανού” (Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος).

“Τί λοιπόν αναφέρεις αγίας Συνόδους και αγίους Πατέρας οι οποίοι ήκμασαν προ χιλίων περίπου ετών, διά να στηρίξης την πλάνην σου διά το παλαιόν εορτολόγιον, του οποίου η μεταβολή έγινε προ 20 ετών και το οποίον λατρεύεις ως Θεόν διά να μη είπω και περισσότερον; Διότι, εφ’ όσον παραδέχεσαι και πιστεύεις ότι χωρίς το παλαιόν εορτολόγιον ουδέν μυστήριον τελείται, συμβουλεύεις δε τους ανθρώπους, να μη βαπτίζουν τα παιδιά των, να μη εξομολογούνται, να μη κοινωνούν των αχράντων μυστηρίων, να μη εκκλησιάζονται, διότι οι ιερείς ακολουθούν το νέον ημερολόγιον, και επομένως άνευ του παλαιού ημερολογίου ουδέν μυστήριον τελείται. Άρα πιστεύεις ότι το Πανάγιον Πνεύμα, το Οποίον επικέκληνται οι ακολουθούντες το νέον εορτολόγιον, δεν δύναται να τελειώνη μυστήριον, πρέπει να έχη συνεπίκουρον και το Άγιον Παλαιόν ημερολόγιον!!! Φευ της πλάνης και κακοδαιμονίας!! Αρμόζουν εις σε τα λόγια του θεοκήρυκος Παύλου τα διά τους ανοή­τους Γαλάτας γραφέντα. «πώς επιστρέφετε πάλιν επί τα ασθενή και πτωχά στοιχεία, οις πάλιν άνωθεν δου­λεύειν θέλετε; ημέρας παρατηρείσθε και μήνας και καιρούς και ενιαυτούς! φοβούμαι υμάς μήπως εική κεκοπίακα εις υμάς» (Γαλ. 4, 9-11)” (Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος).

“Το ιερόν Σύμβολον δεν διαλαμβάνει να πιστεύωμεν και εις ένα παλαιόν Ιουλιανόν ημερολό­γιον, το εφευρεθέν υπό του ειδωλολάτρου Σωσιγένους και θεσπισθέν υπό του επίσης ειδωλολάτρου αυτοκράτορος Ιουλίου Καίσαρος, και ότι άνευ του παλαιού εορτολογίου δεν υπάρχει σωτηρία. Λοιπόν πλανάσαι!” (Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος).

“Νομίζεις ότι, εάν φυλάξης το παλαιόν ημερολόγιον, εφύλαξας όλον τον νόμον, είσαι γνήσιος ορθόδοξος, διότι εις το παλαιόν εορτολόγιον, κατά την στρεβλήν γνώμην σου, όλος ο νόμος και οι προφήται κρέμανται!”(Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος)

“Λοιπόν άφησε τα ημερολόγια πριν σε καταλάβη η νυξ του θανάτου, οπότε δεν θα σε βοηθήση το ημερολόγιον, αλλ’ ούτε και η μετάνοια, επειδή εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια”(Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος).

“Εάν θέλης να με ακούσης, ακολούθει το παλαιόν εορτολόγιον [εννοεί το κανονικό παλαιό ημερολογιο με το οποίο πάει το Άγ. Όρος, το Σινά, η Ρωσία κλπ. και όχι τους σχισματικούς παλαιοημερολογίτες “Γ.Ο.Χ.”] χωρίς να το πιστεύης ως Θεόν και να υβρίζης όσους ακολουθούν το νέον και να τους συμβουλεύης να αρνηθούν την Εκκλησίαν, τα Μυστήρια κ.λπ.” (Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος).

<>

“Να ακολουθείς το ημερολόγιο που έχει η Εκκλησία”

Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης της Αθήνας (+1991)

Είπε ο Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης για το Παλαιό Ημερολόγιο:

“Αν πρόκειται να ζήσεις μέσα στον κόσμο, να ακολουθείς το ημερολόγιο που έχει η Εκκλησία, για να μη φέρνεις αναστάτωση στον κόσμο, εκτός και επιθυμείς να ζήσεις στο Άγιον Όρος”.

Ακόμα όμως και στο Άγιον Όρος να ζεις, ο Όσιος γέροντας εννοούσε: Να έχεις κοινωνία με την Εκκλησία και τα μοναστήρια και όχι να ζεις στην πλάνη του “ζηλωτισμού”, διότι δια του αδιάκριτου ζηλωτισμού σου υπάρχει διάσπαση μέσα στην Εκκλησία, ο καθένας σηκώνει δικό του μπαϊράκι, είναι ένδειξη εγωισμού και όχι ορθοδόξου φρονήματος το οποίο είναι στολισμένο με την ταπείνωση και την υπακοή…

Γι’αυτό και τόνιζε: “Για να διατηρήσουμε την ενότητά μας, θα πρέπει να κάνουμε υπακοή στην Εκκλησία, στους επισκόπους της. Υπακούοντας στην Εκκλησία, υπακούομε στον ίδιο το Χριστό. Να πονάμε για την Εκκλησία. Να μη δεχόμαστε να κατακρίνουν τους αντιπροσώπους της.

Στο Άγιο Όρος το πνεύμα που έμαθα ήταν Ορθόδοξο, βαθύ, άγιο, σιωπηλό, χωρίς έριδες, χωρίς καυγάδες και κατακρίσεις. Να μην πιστεύουμε τους ιεροκατηγόρους. Και με τα μάτια μας να δούμε κάτι αρνητικό να γίνεται από κάποιον ιερωμένο, να μην το πιστεύομε, ούτε να το σκεπτόμαστε, ούτε να το μεταφέρουμε. Το ίδιο ισχύει και για τα λαϊκά μέλη της εκκλησίας και για κάθε άνθρωπο. Όλοι είμαστε Εκκλησία. Όσοι κατηγορούν την Εκκλησία για τα λάθη των εκπροσώπων της, με σκοπό δήθεν να βοηθήσουν για τη διόρθωση, κάνουν μεγάλο λάθος. Αυτοί δεν αγαπούν την Εκκλησία. Ούτε βέβαια το Χριστό. Τότε αγαπάμε την Εκκλησία, όταν με την προσευχή μας αγκαλιάζομε κάθε μέλος της και κάνομε ό,τι κάνει ο Χριστός. Θυσιαζόμαστε, αγρυπνούμε, κάνομε το παν, όπως εκείνος, ο οποίος «λοιδορούμενος ουκ αντελοιδόρει, πάσχων ουκ ηπείλει».

Από το βιβλίο:

Ανθολόγιο Συμβουλών Γέροντος Πορφυρίου

<>

Ο Γέροντας Ισαάκ ο Αγιορείτης ο Λιβαζέζος (+1998) και ο Εξαγωνίτης σχισματικός παλαιοημερολογίτης

Αναφέρει ὁ Γέροντας Ἰσαάκ ὁ Ἁγιορείτης ὁ Λιβανέζος (+1998), μαθητής τοῦ Ἁγίου Παϊσίου του Αγιορείτου (+1994):

«“Μια φορά πῆγα νά φτιάξω ἕνα χαλασμένο μου παπούτσι σ᾽ ἕνα μοναχό κοντά στίς Καρυές πού ἦταν τσαγκάρης”. Ὁ Γέροντας ἐκεῖνος ἦταν ζηλωτής [σχισματικός παλαιοημερολογίτης] καί μάλιστα Ἐξαγωνίτης, δηλαδή δέν παρεδέχετο τήν ἁγιότητα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, κλπ.. Καί συνέχισε ὁ Γέροντας: “Πρίν καλά-καλά τοῦ ἐξηγήσω τί πρόβλημα εἶχε τό παπούτσι μου, σέ αὐστηρό τόνο μοῦ λέει: ‘Δέν ἔχεις ἱερωσύνη’. Ὁπότε κι ἐγώ τοῦ λέω: ‘Αὐτό δέν τόλμησε νά μοῦ τό πῆ οὔτε ὁ ἴδιος ὁ Διάβολος, θά μοῦ τό πῆς ἐσύ;’. Παίρνω ἀμέσως τό παπούτσι πρίν τό ἐπισκευάση _τόν χαιρετάω καί φεύγω αμέσως”. Καί μετά μοῦ ἐξήγησε ὁ Γέροντας σέ ἤρεμο καί γαλήνιο ὕφος: “Νά μοῦ ἔλεγε ὁ,τιδήποτε ἄλλο, κάποιο παράπονο, ἤ να μέ κατηγοροῦσε μπροστά μου, κλπ. ὤφειλα νά τό δεχθῶ. Ἀλλά αὐτό ὄχι. Εἶναι σάν νά ἀρνοῦμαι, ἐγώ ὁ ἴδιος, τήν Ἐκκλησία, τό Χριστό, κλπ.”».

Ἀρχιμ. Ἀρσενίου Κατερέλου

Ὁ Γέροντάς μου Ἰσαάκ ὁ Λιβανέζος

ἐκδ. Ὀρθ. Κυψέλη

Θεσ/νίκη 2015

<>

Ό Όσιος Φιλόθεος Ζερβάκος (+1980) για τους σχισματικούς παλαιοημερολογίτες: “Κατήντησαν αληθείς χρονολάτρες”

«Ἀληθεῖς χρονολάτρας» ὀνομάζει ὁ ὅσιος Φιλόθεος Ζερβάκος τοὺς παλαιοημερολογῖτες ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀναγάγει σὲ δόγμα πίστεως τὸ Παλαιὸ Ἡμερολόγιο, ἐνῷ παράλληλα ἀρνοῦνται τὴν ἐγκυρότητα τῶν Μυστηρίων τῶν νεοημερολογιτῶν ἱερέων.

Ἡ ψυχή του δὲν μποροῦσε νὰ ὑποφέρῃ τὴν βλασφημία αὐτή. Ἀνάμεσα στὶς ἀμέτρητες ἐπιστολὲς ποὺ ἐξαπέλυε ἀπὸ τὸ εὐλογημένο κελλί του, πολλὲς ἀναφέρονται στὸ θέμα αὐτό.

Ἔτσι ἀνέπτυξε σπουδαία ἀλληλογραφία τόσο μὲ σκανδαλιζομένους Χριστιανούς, γιὰ νὰ τοὺς στηρίξῃ στὴν ὀρθὴ πίστι, ὅσο καὶ μὲ φανατικοὺς παλαιοημερολογῖτες, γιὰ νὰ ἀναιρέσῃ τὶς κακοδοξίες τους.

Ἕνα μέρος ἀπὸ τὶς ἐπιστολὲς αὐτὲς συγκεντρώθηκαν καὶ δημοσιεύθηκαν στὸ παρακάτω εἰκονιζόμενο βιβλίο.

Κατωτέρω ἀναδημοσιεύουμε ἕνα χαρακτηριστικὸ ἀπόσπασμα ἀπὸ μία ἐπιστολή του, γιὰ νὰ πληροφορηθοῦν οἱ ἀναγνῶστες μας τί φρονοῦσε ὁ ὅσιος γιὰ τὸ ζήτημα αὐτό.

Επιστολή οσίου Φιλοθέου Ζερβάκου:

«Οἱ μοναχοὶ τῆς Λογγοβάρδας δὲν ἀκολουθοῦν ἡμερολόγια, ἀκολουθοῦν τὸν Χριστὸν ὁ Ὁποῖος εἶπεν: “Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι” (Μάρκ. 8, 34).

Δὲν εἶπε νὰ ἀκολουθήσῃ τὸ ἄψυχον ἡμερολόγιον καὶ ὁ πιστεύσας καὶ βαπτισθεὶς (εἰς αὐτὸ) σωθήσεται.

Ὁ πιστεύσας εἰς τὸν Χριστὸν καὶ εἰς τὸ Εὐαγγέλιον σωθήσεται, ὄχι εἰς τὸ παλαιὸν ἡμερολόγιον.

Πλανῶνται δεινὴν πλάνην πολλοὶ τῶν φανατικῶν καὶ ζηλωτῶν παλαιοημερολογιτῶν πιστεύοντες ὅτι χωρὶς τὸ ἡμερολόγιον δὲν σῴζεται ὁ ἄνθρωπος.

Οἱ Ἅγιοι Πάντες, Προφῆται, Ἀπόστολοι, Μάρτυρες καὶ Ὅσιοι, δὲν ἐσώθησαν καὶ δὲν ἐθαυματούργησαν μὲ τὰ ἡμερολόγια ἀλλὰ διὰ τῆς πίστεως…

Τὰ μυστήρια τὰ τελούμενα ὑπὸ τῶν νεοημερολογιτῶν εἶναι ἔγκυρα, διότι δὲν τὰ τελειοῖ καὶ ἁγιάζει τὸ ἡμερολόγιον, ἀλλὰ τὰ τελειοῖ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα, τὸ ὁποῖον ἐπικαλοῦνται καὶ οἱ νεοημερολογῖται νὰ τὰ ἁγιάσῃ, καὶ ὁ ἄνθρωπος σῴζεται διὰ τῆς ὀρθῆς πίστεως, τῆς ἀγάπης καὶ τῶν καλῶν ἔργων, ὄχι διὰ τῶν ἡμερολογίων…

Ἡ λατρεία, τὴν ὁποίαν ἀπονέμουν πολλοὶ τῶν παλαιοημερολογιτῶν εἰς τὸ παλαιὸν ἡμερολόγιον καὶ κατήντησαν ἀληθεῖς χρονολάτραι, ἡ ἔλλειψις τῆς πραγματικῆς, τῆς εἰλικρινοῦς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τὸν πλησίον, ἡ ἔλλειψις τῆς ἀγάπης πρὸς ἀλλήλους καὶ αὐτῶν τῶν παλαιοημερολογιτῶν ἀκόμη, ἡ ἀσέβεια, ἡ ἀπιστία, ἡ κακὴ πολιτεία, ἡ καταφρόνησις πρὸς τὸν νόμον τοῦ Θεοῦ, τὰς θείας ἐντολὰς καὶ τὰς ἱερὰς παραδόσεις τῶν πλείστων κληρικῶν καὶ λαϊκῶν νεοημερολογιτῶν, παρατείνουν τὴν διαίρεσιν, τὸ σχίσμα· αὐξάνουν τὰ πάθη, τὰ μίση, τὴν κακίαν, τὰς ἁμαρτίας• σκληρύνουν τὰς καρδίας ἀμφοτέρων, ἀπομακρύνουν τὴν μετάνοιαν καὶ πλησιάζομεν, ἐὰν δὲν μετανοήσωμεν, εἰς τὴν ἀπώλειαν.

“Ἐὰν μὴ μετανοῆτε”, εἶπεν ὁ Κύριος, “πάντες ὡσαύτως ἀπολεῖσθε” (Λουκ. 13, 3).

Ἐγίναμεν οἱ πάντες, ἐκτὸς ὀλίγων ἐξαιρέσεων, γενεὰ πονηρά, σκολιὰ καὶ διεστραμμένη• καὶ πρὸς τοὺς σκολιοὺς σκολιὰς ὁδοὺς ἐξαποστέλλει ὁ Κύριος.

Τοὺς πονηροὺς ἐξολοθρεύει, καθὼς καὶ πάντας τοὺς ἁμαρτωλοὺς, καὶ φυλάσσει Κύριος πάντας τοὺς ἀγαπῶντας Αὐτόν.

Δὲν θὰ κριθοῦν καὶ καταδικασθοῦν οἱ ἄνθρωποι τόσον διὰ τὰ ἡμερολόγια, ὅσον θὰ καταδικασθοῦν διὰ τὴν ἔλλειψιν τῆς ἀγάπης καὶ τῶν καλῶν ἔργων.

Ἂς ἀγαπήσωμεν τὸν Κύριον, ἂς φυλάξωμεν τὰς ἐντολάς Του, καί, ἐὰν ὡς ἄνθρωποι ἁμαρτήσωμεν, ἂς μετανοήσωμεν διὰ νὰ μὴ μείνωμεν ἔξω τοῦ Νυμφῶνος Χριστοῦ…»

Ὁσιος Φιλόθεος Ζερβάκος

(ἀπὸ τὸ βιβλίον † Ἀρχιμανδρίτου Φιλοθέου Ζερβάκου ἡγουμένου Ἱ. Μ. Λογγοβάρδας Πάρου,

Ἀνέκδοτες ἐπιστολὲς γιὰ τὸ ἡμερολογιακὸ ζήτημα,

ἔκδ. Ἱ. Μ. Λογγοβάρδας, Πάρος 2009,

σσ. 78-79)

http://www.xrspitha.gr/archeio/2014/ianouarios-2014/–katentesan-aletheis-chronolatrai

ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ

<>

Όταν μία σχισματική παλαιοημερολογίτισσα συνάντησε τον Γέροντα Εφραίμ το Φιλοθεΐτη της Αριζόνα των ΗΠΑ (+2019)

Όταν έλεγα μια φορά τους λογισμούς μου στον Γέροντα και χτυπάει το τηλέφωνο, μου λέει…

-Να το σηκώσω αγόρι μου;

-Έ, σηκώστε το Γέροντα λέω, μπορεί να είναι καμιά ανάγκη, να πεθαίνει κανένας άνθρωπος, πάλι δεν θα σας ξανά βρώ;Το σηκώνει, ακούω μια γυναίκα, έκλαιγε, φώναζε, χτυπιότανε, τσίριζε.

Και έλεγε ο Γέροντας..

– Είδες κορίτσι μου που σου τα έλεγα εγώ, είδες που σου έλεγα να το κάνεις αυτό το πράγμα; Ναι κορίτσι μου δίκιο έχεις, ναι έτσι είναι.Έκλεισε το τηλέφωνο..

-Αν είναι (λέω) Γέροντα κάτι εξομολογητικό μην μου το πείτε, αν είναι…

κάτι άλλο, τι είχε και έκανε έτσι;

Ήταν μια δασκάλα από την Ήπειρο, ήταν παλαιοημερολογίτισσα και συνάντησε τον π.Εφραίμ, δεν ξέρω που και τον άρχισε, τον πήρε παραμάζωμα.

-Έχετε προδώσει τον Χριστιανισμό εσείς οι νεοημερολογίτες, έχετε πάει με τον Πάπα τον σατανά, ο Πατριάρχης είναι αιρετικός, δεν έχετε Χάρη Ιεροσύνης, το Άγιο Πνεύμα έχει φύγει από την Εκκλησία με το νέο ημερολόγιο.

-Όχι κορίτσι μου (να λέει αυτός) δεν είναι έτσι, οι ιερείς μας έχουν Ιεροσύνη.Και δεν μπορούσε να την πείσει. Τότε της λέει…- Πήγαινε κορίτσι μου σε μία Εκκλησία με το νέο ημερολόγιο να κοινωνήσεις και θα σου απαντήσει ο Κύριος.

Και επειδή ήταν ειλικρινής η κοπέλα το έκανε. Σου λέει τι έχω να χάσω, το πολύ, πολύ θα πιώ λιγο κρασί και θα φάω ένα κοματάκι ψωμί, δεν έχω να χάσω τίποτα. Πηγαίνει. Την ώρα που κοινωνούσε ο παπάς, ανοίγει το στόμα της, κοινωνάει ,φεύγει, μετά ο άλλος, ο άλλος και έφυγε από την πλευρά των γυναικών. Προσπαθούσε να μασίσει και λαστιχάριζε αυτό που είχε βάλει στο στόμα της ο παπάς.

-Τι μου έβαλε (λέει) στο στόμα, πήγε να το δαγκώσει, δεν δαγκωνώτανε, τι μου έκανε (λέει) ο παπάς.Βάζει στο στόμα τα δάχτυλά της και βγάζει τα δάχτυλά της γεμάτα αίμα και να κρατάει ένα κομάτι κρέας και να αρχίζει να φωνάζει..- Χριστέ μου, Παναγία μου, λυπήσου με, λυπήσου με Παναγία μου, λυπήσου με Χριστέ μου.

Την είδαν οί άλλες γυναίκες. Καταλάβανε τι θαύμα έγινε και της είχαν πιάσει το χέρι μην της πέσει κάτω. Εκείνη δεν μπορούσε. Το σπρωξανε με το ζόρι . Το έβαλε στο στόμα της και έγινε ψωμί και μπόρεσε και το κατάπιε. Και βγήκε το αίμα από τα δάχτυλά της με το κρασί, πήγαν και πλύναν τα δάχτυλά της. Έτσι ξέρουμε αν είναι σωστά αυτά που λέει η Εκκλησία ή όχι.

(Αυτό είναι ένα περιστατικό που διηγείται ο Γέροντας Νίκων από την Νέα Σκήτη του Αγίου Όρους και ο Γέροντας στον οποίο συνέβη είναι ο π. Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης της Αριζόνα).

https://www.vimaorthodoxias.gr/thavmata/otan-mia-palaioimerologitissa-synantise-ton-geronta-efraim-filotheiti-2/

<>

Η αλλαγή του ημερολογίου - Πνευματικές εμπειρίες του Αγίου Ιωσήφ του Ησυχαστή και Σπηλαιώτη (+1959)

Όταν άλλαξε το ημερολόγιον και η Εκκλησία ακολούθησε το νέον ημερολόγιον, το Άγιον Όρος, ένεκα της παραδόσεως διετήρησε την χρήσιν του παλαιού ημερολογίου, χωρίς να διακόψη την επικοινωνίαν και εξάρτησίν του από το Οικουμενικόν Πατριαρχείον Κωνσταντινουπόλεως.

Μερικοί αγιορείτες μοναχοί, αυτοτιτλοφορούμενοι ”ζηλωτές”, εξ αιτίας της αλλαγής του ημερολογίου διέκοψαν την πνευματικήν επικοινωνίαν τους με το Πατριαρχείον και το υπόλοιπο Άγιο Όρος. Δεν συμμετείχον εις τα Λειτουργίας, τας πανηγύρεις, ούτε και επικοινωνούσαν με τους υπόλοιπους πατέρας.

Ο Γέροντας Ιωσήφ ελυπείτο πολύ δι’ αυτήν την κατάστασιν. Προσπίπτει με δάκρυα και πόνον ψυχής και ικετεύει τον Άγιον Θεόν λέγοντας:

“Ημάρτομεν, ηνομήσαμεν ενώπιόν Σου και προδίδομεν το πανάγιόν Σου θέλημα και δικαίως μας παρέβλεψες ίνα ακαταστατούμεν και να πλανώμεθα του φωτός της αληθείας Σου. Ηγνοήσαμεν το στερέωμα της αληθείας, την ακράδαντον και αταλάντευτόν Σου Εκκλησίαν, το πανάγιον Σώμα, όπου μεθ’ ημών ίδρυσας τη ιδία Σου παρουσία και παρεδόθημεν εις συμπεράσματα ανθρωπίνων σκέψεων και διαλογισμών. Μνήσθητι, Πανάγαθε, των οικτιρμών Σου και τα ελέη Σου, ότι από του αιώνος και έως του αιώνος εισίν”.

Με πολύ πόνον έκρουε την θύραν του θείου ελέους και ο Πανάγαθος Θεός δεν παρέβλεψε την ταπεινήν δέησίν του.

Εις την έντονην αυτήν προσευχήν, διηγείται ο μακάριος Γέροντας Ιωσήφ, με επήρε ο ύπνος. Τότε βρέθηκα ξαφνικά μόνος μου επάνω εις ένα μικρό κομμάτι του Αγίου Όρους, μέσα εις την θάλασσαν, που ταλαντευόταν από στιγμή σε στιγμή να βυθισθή.

Τρόμαξα και σκέφτηκα, ότι αφού αυτό αποκόπηκε από το σύνολον και ταλαντεύεται, σε λίγο θα βυθισθή και εγώ θα χαθώ. Τότε με ένα δυνατόν πήδημα βρέθηκα εις το σταθερόν μέρος του βουνού. Πράγματι, το μικρόν κομμάτι του βράχου που ευρισκόμουν, το κατέπιε η θάλασσα και εγώ εδόξασα τον Άγιον Θεόν, που με έσωσεν από τον όλεθρον!

Αμέσως συνέδεσα το όνειρον με το θέμα που με απασχολούσε και παρακαλούσα Τον Κύριον, ώστε να μη με αφήσει να πλανηθώ εις την κρίσιν μου”. Τότε άκουσε θεία φωνή να του λέγη:”Η Εκκλησία ευρίσκεται εις το Οικουμενικόν Πατριαρχείον Κωνσταντινουπόλεως”.

Όταν επέστρεψαν με τους υπολοίπους Αγιορείτες Πατέρες, με την υπόδειξιν του Γέροντος Ιωσήφ και άφησαν τους ζηλωτάς, τότε εγνώρισαν έμπρακτα την δύναμιν της θείας Χάριτος εις τα Μυστήρια που ετελούσαν.

Ο παπα-Εφραίμ ο Κατουνακιώτης έβλεπε πάντοτε την θείαν Χάριν εις την Θείαν Λειτουργίαν να καθαγιάζει τα Τίμια Δώρα, σε Σώμα και Αίμα του Χριστού. Όσον διάστημα ήταν με τους ζηλωτές έβλεπε κάτι ως κάλυμμα μπροστά του, το οποίον τον εμπόδιζε να βλέπει ευκρινώς την θείαν Χάριν. Το κάλυμμα αυτό, απομακρύνθηκε όταν επανήλθεν εις την ζώσαν Εκκλησίαν.

Από το βιβλίο: Ιερά Μονή Καρακάλλου Αγίου Όρος, Πνευματικαί εμπειρίαι Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού, Έκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, 2005

<>

Επιστολή του Αρχιμ. Επιφανίου Θεοδωροπούλου σχετικά με τον σχισματικό παλαιοημερολογίτικο Ζηλωτισμό

Πατήρ Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος και Ζηλωτισμός

Αθήνα, 22 Ιουλίου 1971

Προσφιλέστατε π. Νικόδημε

χαίρε εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.

Πέρασε πάνω από ένας μήνας από τότε που έλαβα την επιστολή σου. Άργησα να απαντήσω, λόγω φόρτου απασχολήσεων. Παρακαλώ να με συγχωρέσεις. Απαντώ κάπως περιληπτικά, με την επιφύλαξη να επανέλθω, αν η Οσιότητά σου θελήσει νέες διευκρινήσεις.

Αρχικά, φίλτατε π. Νικόδημε, οφείλω να σου πω μια πικρή αλήθεια, που θα σου φανεί πολύ παράδοξη και θα σε εκπλήξει. Μέχρι σήμερα απέφευγα - κατ' οικονομία - να διατυπώσω αυτή τη θέση ή την διατύπωνα με έμμεσο τρόπο, αλλά από τη στιγμή που τα πράγματα έφτασαν στο μη περαιτέρω και εκλεκτά πρόσωπα- που έχουν όμως συνείδηση γεμάτη φόβο - προσχωρούν στους Παλαιοημερολογίτες, πέφτοντας θύματα μιας αδίστακτης προπαγάνδας κατά της Εκκλησίας, είναι καιρός να λεχθεί η αλήθεια δίχως περιστροφές κι επιφυλάξεις.

Λοιπόν, π. Νικόδημε, όσοι φοβούνται τον Οικουμενισμό και προσχωρούν στους Παλαιοημερολογίτες δεν κερδίζουν τίποτα άλλο, παρά μόνο αποφεύγοντας μια αίρεση, προσχωρούν σε μία άλλη. Βέβαια, δεν έχουν συνείδηση ότι προσχωρούν σε αίρεση, αλλά αυτό δεν αλλάζει καθόλου τα πράγματα. Μη νομίζεις ότι είμαι άδικος ή υπερβολικός. Θα σου αποδείξω αμέσως πόσο απολύτως αληθής είναι ο ισχυρισμός μου.

Τι είναι αίρεση, αγαπητέ π. Νικόδημε; Η νοθεία της Πίστεως! Τι είναι όμως νοθεία της Πίστης; Η αθέτηση των δογμάτων; Βεβαίως και αυτό είναι νοθεία της Πίστης, αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Νοθεία της Πίστης είναι και η προσπάθεια να θεωρούνται Δόγματα Πίστεως πράγματα που δεν είναι Δόγματα Πίστεως. Αν δηλαδή, θελήσει κάποιος να θεωρήσει Δόγμα Πίστεως, προϋπόθεση σωτηρίας, κάτι το δευτερεύον, έστω και καλό, τότε καθίσταται αυτομάτως αι-ρε-τι-κός!

Θέλεις ένα παράδειγμα; Ας δούμε τους περίφημους Ευσταθιανούς! Τι έκαναν αυτοί; Αθέτησαν Δόγματα Πίστεως; Ποιο; Μήπως το περί Αγίας Τριάδος; Μήπως το περί των δύο φύσεων του Κυρίου; Μήπως το περί Αγγέλων; Μήπως το περί Διαβόλου, κλπ, κλπ; όχι! Κανένα Δόγμα δεν αθέτησαν. Αλλά τότε τι έκαναν; Θεώρησαν Δόγματα Πίστεως, προϋποθέσεις σωτηρίας, πράγματα δευτερεύοντα. Την αγαμία και την αποχή από το κρέας. Η Εκκλησία έλεγε: καλά και άγια και θεάρεστα και άξια μίμησης είναι αυτά τα πράγματα, αλλά δεν είναι όροι σωτηρίας, δεν είναι Δόγματα πίστεως.

Όχι! Διαλαλούσαν οι Ευσταθιανοί! Αυτός που δεν απέχει από το γάμο και το κρέας δε μπορεί να σωθεί!

Τι συνέβη τότε; Η Εκκλησία με την εν Γάγγρα Σύνοδο τους αποκήρυξε σαν αιρετικούς και εκφώνησε εναντίον τους σειρά αναθεμάτων. Καλή και άγια π. Νικόδημε είναι η εορτολογική ομοιομορφία (η οποία όμως ουδέποτε υπήρξε συνολικά στην Εκκλησία), αλλά δεν είναι Δόγμα πίστεως, δεν είναι όρος σωτηρίας.

Όχι! Κραυγάζουν οι Παλαιοημερολογίτες! Η διάσπαση της εορτολογικής ομοιομορφίας (πότε όμως η Εκκλησία γνώρισε απόλυτη εορτολογική ομοιομορφία;) στέρησε από την Εκκλησία την Χάρη, κατέστησε (άκου και φρίξε!) άκυρα τα Μυστήριά της και επομένως οι Νεοημερολογίτες είναι εκτός Χάριτος, δηλαδή εκτός σωτηρίας!!

Αυτός ο φρικαλέος ισχυρισμός, αδελφέ Νικόδημε, αποτελεί φοβερή αίρεση και βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος. Προβίβασαν οι ταλαίπωροι σε Δόγματα πίστεως, σε όρους σωτηρίας, στοιχεία...ημερολογιακά και εορτολογικά!... κανείς βεβαίως δεν θεωρεί καλό πράγμα την ύπαρξη δύο ημερολογίων στο χώρο της ανά την Οικουμένη Ορθοδόξου καθολικής Εκκλησίας. Κακώς, κάκιστα έγινε η αλλαγή του Ημερολογίου. Αλλά από το σημείο αυτό μέχρι το σημείο να δούμε τα ημερολόγια ως...Δόγματα πίστεως και να εξαρτήσουμε από αυτά το κύρος των Μυστηρίων και την επίτευξη της σωτηρίας, η απόσταση είναι αβυσσαλέα.

Ας κρατούσαν οι Παλαιοημερολογίτες το παλιό ημερολόγιο, αλλά ας διατηρούσαν την κοινωνία προς την Εκκλησία. Τότε δεν θα υπήρχε κανένας κίνδυνος. Αυτοί όμως έφτασαν στο σημείο να αποκοπούν από την Εκκλησία, για να μη...χάσουν την Χάρη και τη σωτηρία!... δεν αγνοώ ότι υπάρχουν Παλαιοημερολογίτες, που δεν δέχονται αυτές τις βλασφημίες, αλλά ποιο το όφελος, εφόσον υπάρχουν άλλοι - και μάλιστα η ηγεσία τους - που υποστηρίζουν αυτές τις αιρετικές θέσεις;

Άκου έναν διάλογο που είχα πριν από καιρό  με κάποιον εκλεκτό νέο, ο οποίος προσχώρησε στους Παλαιοημερολογίτες:

- Γιατί έφυγες από την Ελλαδική Εκκλησία;

- Για να μην κοινωνώ με τους αιρετικούς οικουμενιστές.

- Όλοι οι Επίσκοποι της Ελλάδας είναι οικουμενιστές;

- Όχι, όχι! Αλλά κοινωνούν με τον οικουμενιστή Πατριάρχη. Δεν θέλω λοιπόν να έχω κοινωνία με πρόσωπα που κοινωνούν με τους αιρετικούς οικουμενιστές.

- Πιστεύεις ότι το ημερολόγιο είναι Δόγμα πίστεως και ότι οι Νεοημερολογίτες βρίσκονται εκτός Χάριτος και χρειάζεται, σαν αυτούς που επιστρέφουν από τις αιρέσεις, να τους ξαναχρίσουμε με μύρο;

-Θεός φυλάξοι! Εγώ καθόλου δεν πιστεύω τις ανοησίες των Παλαιοημερολογιτών. Εγώ προσχώρησα σ' αυτούς μόνο και μόνο για να αποφύγω την - έμμεση έστω - κοινωνία με τους αιρετικούς οικουμενιστές.

-Καθόλου όμως δεν απέφυγες την κοινωνία με άλλη αίρεση. Ο ισχυρισμός των Παλαιοημερολογιτών ότι η αλλαγή του ημερολογίου στέρησε την Εκκλησία από την Χάρη, δεν είναι απλή ανοησία, όπως την χαρακτήρισες πιο πριν. Είναι βαρύτατη βλασφημία και αίρεση.

- Αλλά εγώ δεν πιστεύω αυτά τα πράγματα.

- Κοινωνείς όμως με εκείνους, οι οποίοι τα πιστεύουν.

- Τι να κάνω; Αναγκάζομαι να τους ανέχομαι κατ' οικονομίαν.

- Και τότε γιατί δεν ανεχόσουν, κατ' οικονομίαν έστω, τους Επισκόπους της Ελλάδας, οι οποίοι κοινωνούσαν με τον Πατριάρχη;

- Εκείνος:..................

- Εγώ: βλέπεις λοιπόν σε ποια αντινομία οδηγήθηκες; Αναγνωρίζεις ότι οι περισσότεροι Επίσκοποι της Ελλάδας είναι Ορθόδοξοι. Αρνείσαι όμως την κοινωνία μαζί τους, επειδή αυτοί κοινωνούν με τον Πατριάρχη. Έτσι δεν δέχεσαι ούτε έμμεση καν κοινωνία με οικουμενιστές. Δέχεσαι όμως άμεση, αμεσότατη κοινωνία με πρόσωπα που κηρύττουν άλλου είδους αίρεση. Ότι η σωτηρία εξαρτάται από το ημερολόγιο!! Ποιο το κέρδος σου;; αλλά και πάλι μη νομίζεις ότι απέφυγες την έμμεση κοινωνία με τους οικουμενιστές.

- Εκείνος: πώς συμβαίνει αυτό;

-Εγώ: άκουσε, ταλαιπωρημένο θύμα επιτήδειων προπαγανδιστών: οι Παλαιοημερολογίτες κραυγάζουν μέχρι να σπάσουν τα πνευμόνια τους ότι και μόνη η συμπροσευχή μας με τον Πατριάρχη και τους άλλους ομόφρονες μ' αυτόν μας καθιστά όμοιους με αυτούς, έστω κι αν δεν πιστεύουμε όσα κηρύσσουν αυτοί. Να ήταν τουλάχιστον συνεπείς μ' αυτή τους τη θέση! Αλλά πού συνέπεια!... πήγαινε, φίλε μου, σε μερικά Ησυχαστήρια των Παλαιοημερολογιτών, ιδιαίτερα στη Λυκόβρυση Αττικής και θα δεις ολόκληρα αυτοκίνητα να αποβιβάζουν Νεοημερολογίτες, για να εκκλησιαστούν εκεί εν ώρα Λειτουργίας! (έχω ακούσει ότι οι Νεοημερολογίτες που εκκλησιάζονται εκεί την Κυριακή είναι πολύ περισσότεροι από τους Παλαιοημερολογίτες!). το Περιοδικό μάλιστα του εν λόγω Ησυχαστηρίου κάνει κατά καιρούς εκκλήσεις προς τους «προσκυνητές» που θέλουν να εκκλησιαστούν σε αυτό να προσέρχονται σεμνά ντυμένοι, τόσο οι άντρες, όσο και οι γυναίκες και τα παιδιά. Δεν λέει να μην προσέρχονται καθόλου οι Νεοημερολογίτες. Όχι! Το μόνο το οποίο τονίζει και στο οποίο αρκείται, είναι η αποφυγή της απρεπούς ενδυμασίας. Αν υπάρχει αυτή, τίποτα άλλο δεν εξετάζεται. Αν υπάρχει αυτή, οι Νεοημερολογίτες είναι λίαν ευπρόσδεκτοι για συνεκκλησιασμό και συμπροσευχή. Και γνωρίζω αρκετές περιπτώσεις Παλαιοημερολογιτών Ιερέων που δέχονται άνευ όρων Νεοημερολογίτες στα Μυστήρια της εξομολόγησης, ακόμη και της Θ. Κοινωνίας. Έχουμε δηλαδή προσφορά Μυστηρίων σε πρόσωπα, τα οποία σε άλλες στιγμές χαρακτηρίζονται από τους ίδιους τους ηγέτες των Παλαιοημερολογιτών ότι βρίσκονται μακριά από την αλήθεια και τη σωτηρία, επειδή βρίσκονται στην Εκκλησία της Ελλάδας, η οποία κοινωνεί με τον Πατριάρχη. Δηλαδή, κυκεώνας και τραγέλαφος! Λοιπόν, αφού οι ομόφρονές σου συμπροσεύχονται και κοινωνούν με μας που συμπροσευχόμαστε και κοινωνούμε με τον Πατριάρχη, εσύ έχεις πάλι έμμεση κοινωνία με τον Πατριάρχη! Τι κέρδισες λοιπόν; Και την έμμεση κοινωνία με τους οικουμενιστές δεν απέφυγες, και σε άμεση κοινωνία με πρόσωπα που κηρύσσουν άλλου είδους αίρεση οδηγήθηκες!...

Αυτά ειπώθηκαν τότε με εκείνον τον νέο. Τα αντιγράφω αυτά για να βγάλεις, αγαπητέ π. Νικόδημε, ορισμένα συμπεράσματα.

Και ορίστε κάποιες σύντομες απαντήσεις στα ερωτήματά σου:

1. Υπήρξε μεγάλη «γκάφα» του Φιλάρετου η αναγνώριση των Παλαιοημερολογιτών στην Ελλάδα. Μάλλον έπεσε θύμα κακών εισηγήσεων. Έφτασε στα αυτιά μου κάποια πληροφορία ότι εκ των υστέρων, αφού γνώρισε τους Παλαιοημερολογίτες της Ελλάδας, έχει μεταμελήσει για ό,τι έκανε. Ο καιρός όμως θα δείξει. Πιστεύω ότι θα σημειωθούν εξελίξεις... Για μένα πάντως που πιστεύω ότι η Εκκλησία της Ελλάδας είναι κάθε άλλο παρά αιρετική, η απόφαση της Συνόδου του Φιλάρετου όχι μόνο δεν έχει κανένα κύρος, αλλά και, καθώς αποτελεί επέμβαση στα εσωτερικά άλλης ομόδοξης Εκκλησίας αντίθετη με τους Κανόνες, δημιουργεί ευθύνες σχετικά με τους Κανόνες  για την εν λόγω Σύνοδο.

2.  Αν ο Φιλάρετος πίστευε ότι η Εκκλησία της Ελλάδας έχει πέσει σε αίρεση, τότε θα μπορούσε να παρέμβει σ' αυτή. Όφειλε όμως, όχι να αναγνωρίσει τους Παλαιοημερολογίτες, οι οποίοι δεν είναι  μεν οικουμενιστές, αλλά και αυτοί κηρύσσουν άλλου είδους αίρεση, όπως είπα πιο πάνω (ότι η σωτηρία εξαρτάται από τα...ημερολόγια και τα εορτολόγια), αλλά να χειροτονήσει απ' την αρχή Ιερείς (ή και Επισκόπους) για το πλήρωμα της Ελλαδικής Εκκλησίας. Οι εν λόγω Ιερείς θα μπορούσαν να ακολουθούν το παλιό ημερολόγιο, δε θα κήρυσσαν όμως το παραπάνω αιρετικό φρόνημα και θα δέχονταν σε κοινωνία και πιστούς που θα ακολουθούσαν το νέο ημερολόγιο, όπως ακριβώς κάνει και ο Φιλάρετος.

3. Η παρούσα κατάσταση (συμπροσευχές, νεωτερισμοί κ.τ.τ.) δεν δικαιολογεί το «υπερόριον». Μόνο η πτώση κάποιας Εκκλησίας σε αίρεση δίνει το δικαίωμα σε υπερόριους Επισκόπους να παρέμβουν.

4. Αν μια Ορθόδοξη Σύνοδος καταδικάσει κάποιον, δεν μπορεί Σύνοδος άλλης τοπικής Εκκλησίας να τον αθωώσει. Κι αν συμβεί αυτό, η δεύτερη απόφαση είναι άκυρη. Δηλαδή: αν Κληρικός της Εκκλησίας της Ελλάδας καταδικαστεί από αυτήν και προσφύγει σε άλλη Εκκλησία, π.χ. στην Εκκλησία της Σερβίας, και ζητήσει να κριθεί από αυτήν,  η Εκκλησία της Σερβίας θα απορρίψει αυτήν την αξίωσή του, δηλώνοντας ότι αυτή είναι τελείως αναρμόδια, ενώ την αρμοδιότητα έχει μόνο η Εκκλησία της Ελλάδας. Αν τυχόν όμως, δεχτεί το αίτημα η Εκκλησία της Σερβίας και κρίνει αυτή τον εν λόγω Κληρικό, η απόφασή της, καθώς θα έχει εκδοθεί σε αντίθεση με τους Κανόνες , είναι εντελώς άκυρη, και δημιουργεί ευθύνες σχετικά με τους Κανόνες. Αν τα παραπτώματα αυτού του Κληρικού δεν είναι κωλυτικά της Ιεροσύνης και αργότερα μετανοήσει για αυτά, τότε η μόνη που μπορεί να τον αποκαταστήσει είναι πάλι η Εκκλησία της Ελλάδας. Ουδέποτε επιτρέπεται επέμβαση μιας Ορθόδοξης Εκκλησίας στα εσωτερικά μιας άλλης. Αλλιώς, εννοείται, έχει το πράγμα, αν μια Τοπική Ορθόδοξη Εκκλησία ζητήσει από άλλη ή από άλλες τη βοήθειά τους για τη λύση ενός εσωτερικού της ζητήματος. Τότε δεν πρόκειται για αυθαίρετη επέμβαση, αλλά για αδελφική συμπαράσταση. Μόνο Οικουμενική Σύνοδος, σαν υπέρτατη Αρχή, μπορεί να παρέμβει στα εσωτερικά Τοπικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και να τα ρυθμίσει κατά την κρίση της. Μπορεί π.χ. Κληρικός μιας Τοπικής Εκκλησίας (και μάλιστα Προκαθήμενος αυτής), θεωρώντας ότι καταδικάστηκε από την Εκκλησία του εντελώς άδικα και σε αντίθεση με τους Κανόνες, να καταφύγει με έκκληση σε άλλες Τοπικές Εκκλησίες και διεκτραγωδώντας την άδικη περιπέτειά του, να ζητήσει απόδοση δικαιοσύνης. Αν οι άλλες Εκκλησίες βρουν βάσιμα τα παράπονά του, μπορούν να φτάσουν μέχρι τη σύγκληση Μεγάλης Συνόδου, της οποίας η απόφαση θα είναι υποχρεωτική για όλους. Μονομερής παρέμβαση μιας Τοπικής Εκκλησίας στα εσωτερικά άλλης είναι απαράδεκτη. Όλα αυτά, εννοείται, προκειμένου για Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες και όχι αιρετικές.

5. Η λέξη «άκυρο», όταν πρόκειται για Μυστήρια, άλλοτε χαρακτηρίζει τα τελείως ανυπόστατα (δηλαδή ανύπαρκτα) Μυστήρια και άλλοτε τα υποστατά μεν, αλλά που τελέστηκαν αντικανονικά. Εξαρτάται από την έννοια, την οποία κάθε φορά δίνουμε στη λέξη «άκυρο».

6. «Ζηλωτής» που επιστρέφει μπορεί επιεικώς να γίνει δεκτός και με απλή Εξομολόγηση ενώπιον του Πνευματικού. Αν είναι Κληρικός, θα ζητήσει από τον Επίσκοπο την αποκατάστασή του μέσα από την κανονική διαδικασία. Η αλλαγή Παρατάξεων κάθε τόσο δείχνει προφανώς αστάθεια. Δυστυχώς αυτό είναι συνηθισμένο στους Παλαιοημερολογίτες.

7. αναμφίβολα δεν μπορεί κάποιος να είναι «και με τους μεν και με τους δε». Άλλο ζήτημα, αν, κατ' οικονομία, ανέχεται τους δε, ελπίζοντας να τους φέρει τελικά στον ίσιο δρόμο.

8. Αν κάποιος είναι τόσο απλοϊκός, ώστε να μην αντιλαμβάνεται κάποια πράγματα και δεν επιμένει στις εσφαλμένες θέσεις του από οίηση, πείσμα κ.τ.τ., αλλά από απλοϊκότητα, είναι δυνατό να έχει πλούσια τη Χάρη του Κυρίου. Τα κρίματα του Θεού είναι ανεξερεύνητα. Υπήρξαν και περιπτώσεις κατά τις οποίες σοφοί άνθρωποι της Εκκλησίας περιέπεσαν σε πλάνες. Ο Θεός όμως που βλέπει στην καρδιά και όχι στο πρόσωπο, δεν τους έκρινε ανάξιους για την εύνοιά Του. Ο Μέγας Γρηγόριος, ο Επίσκοπος Νύσσης, δεν ήταν απαλλαγμένος από δογματικές πλάνες. Και όμως είναι άγιος και Πατέρας της Εκκλησίας. Επίσης και ο θείος Διονύσιος Αλεξανδρείας, θεολογώντας περί Υιού, δεν εκφράστηκε με δογματική ακριβολογία, γι' αυτό και έδωσε άθελά του πολλά επιχειρήματα στους Αρειανούς, οι οποίοι και τον επικαλούνταν. Γι' αυτό και αναγκάστηκε ο Μ. Αθανάσιος να γράψει ολόκληρη πραγματεία για τον άγιο Διονύσιο, για να δικαιολογήσει τις άστοχες δογματικά εκφράσεις του.

9. Καλές σχέσεις με «ζηλωτές» μπορούμε να έχουμε. Μυστήρια όμως από αυτούς δεν επιτρέπεται να  λαμβάνουμε. Αν έχουν αυτοί, όπως γράφεις, κοινωνία με την Εκκλησία μας, τότε αλλάζει η κατάσταση. Υπάρχουν όμως «ζηλωτές» που κοινωνούν με την Εκκλησία μας;

10. Δυστυχώς δεν είναι εύκολη η επαναφορά του παλιού ημερολογίου στην Εκκλησία της Ελλάδας. Ίσως δεν είναι καν δυνατή. Αλλά και αν ήταν, μη φανταστείς ποτέ ότι οι Παλαιοημερολογίτες θα υποτάσσονταν όλοι στην Εκκλησία. Οι περισσότεροι Παλαιοημερολογίτες Κληρικοί επιθυμούν ασυδοσία και ποτέ δε θα δέχονταν να τεθούν κάτω από ζυγό και έλεγχο. Θα έβρισκαν χίλια επτά «επιχειρήματα» για να δικαιολογήσουν την εμμονή τους στην ανταρσία (θα έλεγαν π.χ. ότι είναι Μασόνοι οι Επίσκοποι και τα τοιαύτα). Γνωρίζω καλά πολλούς Παλαιοημερολογίτες Κληρικούς...Κάποιος ηγέτης των Παλαιοημερολογιτών μου έλεγε προ ετών: «Δεν τολμώ να βάλω ούτε δέκα μέρες αργία σε κληρικό μου. Θα πάνε στους άλλους, μου λένε» (δηλαδή στην άλλη Παράταξη). Από αυτό καταλαβαίνεις ποια διάθεση πειθαρχίας στους Κανόνες υπάρχει στους Κληρικούς των Παλιοημερολογιτών, εκτός από κάποιες εξαιρέσεις...

11. Οι θέσεις της «Επιστολιμαίας Διατριβής» ισχύουν εφόσον η Εκκλησία μας είναι Ορθόδοξη και όχι αιρετική. Το να «υγιαίνει» έχει πολλή ευρύτητα. Απόλυτη υγεία (για τους Κανόνες, τη διοίκηση, την ηθική κλπ) δε μπορούμε να ζητάμε από την Εκκλησία, αφού αυτή συγκροτείται από ατελείς και αμαρτωλούς ανθρώπους. Ευχή θα ήταν να υγιαίνει σε όλα. Αλλά είναι αυτό δυνατόν; Αρκεί λοιπόν να είναι Εκκλησία Ορθόδοξη και όχι αιρετική. Κι εγώ απέχω πολύ από το να χαρακτηρίσω την Εκκλησία της Ελλάδας...αιρετική!!! Αν άλλοι αναλαμβάνουν εύκολα τέτοιες τρομακτικές ευθύνες (να χαρακτηρίζουν δηλαδή αιρετική μια Ορθόδοξη Τοπική Εκκλησία), ας προχωρήσουν...

12-13. Οι Ορθόδοξοι αναμφίβολα δεν πρέπει να συμπροσεύχονται ή με άλλον τρόπο να έχουν θρησκευτική κοινωνία με τους αιρετικούς (Παπικούς, Διαμαρτυρόμενους κλπ). (Το ίδιο ισχύει και για τους σχισματικούς). Αν όμως κάποιος συμπροσεύχεται (ή κοινωνεί κάπως αλλιώς) με αιρετικούς, είναι μεν παραβάτης των ιερών κανόνων και άξιος εκκλησιαστικών ποινών, δεν είναι όμως και αυτομάτως αιρετικός. Ενδέχεται να πιστεύει με τον ορθόδοξο τρόπο, να αποδοκιμάζει κάθε άλλη διδασκαλία, αλλά να μη θεωρεί κακό τις θρησκευτικές επαφές με ετερόδοξους. Αυτός είναι, επαναλαμβάνω, δεινός παραβάτης των ιερών Κανόνων, αλλά δεν είναι αιρετικός.

 Αν όμως δεν αρκείται σε αυτό, αλλά και κηρύσσει αιρετικά φρονήματα, τότε έχει αλλιώς το πράγμα. Τότε είναι αιρετικός. Αιρετικός είναι, εφόσον κηρύσσει αιρετικά φρονήματα, έστω κι αν δεν έχει καμία κοινωνία με άλλους αιρετικούς.

 Αλλά οι αιρετικοί είναι δύο ειδών: εκείνοι τους οποίους η Εκκλησία δίκασε και καταδίκασε και τους απέκοψε από το Σώμα της, και εκείνοι οι οποίοι ούτε καταδικάστηκαν ακόμα από την Εκκλησία. Ούτε αυτοβούλως έφυγαν από αυτήν, αλλά βρίσκονται ακόμα εντός της Εκκλησίας. Μια τέτοια περίπτωση είναι η περίπτωση του Πατριάρχη. Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας έχει κηρύξει αιρετικά φρονήματα. Ούτε καταδικάστηκε όμως ως τώρα από την Εκκλησία, ούτε αυτός αποκήρυξε την Εκκλησία και έφυγε απ' αυτήν. Παραμένει και ενεργεί εντός της Εκκλησίας. Συνεπώς είναι ακόμα αγωγός Χάριτος. Τελεί Μυστήρια. Εμείς τι μπορούμε να κάνουμε;

α) Να προσευχόμαστε για την ανάνηψη και τη μετάνοιά του.

β) Να διαμαρτυρόμαστε εναντίον του και να αγωνιζόμαστε. Και αν η συνείδηση κάποιου δεν ανέχεται να μνημονεύει το όνομά του, έχει το δικαίωμα, προχωρώντας ακόμα παραπέρα, να παύσει το μνημόσυνό του, σύμφωνα με τον ΙΕ' Κανόνα της Πρωτοδεύτερης Συνόδου. Αυτό όμως είναι το έσχατο βήμα, στο οποίο μπορεί να προχωρήσει, αν θέλει να μη βρεθεί σε σχίσματα και ανταρσίες. Παύοντας δηλαδή το μνημόσυνο, δε θα μνημονεύει άλλον Επίσκοπο (εκτός αν πιστεύει ότι όλη η Εκκλησία μας έπεσε σε αίρεση!), αλλά θα περιμένει, όπως έγραψα πιο πριν, στην «Επιστολιμαία Διατριβή» μου, με ήρεμη συνείδηση την απόφαση Συνόδου.

Άλλο πρόβλημα: αυτοί που παύουν το μνημόσυνο, πώς θα φέρονται προς αυτούς που κοινωνούν με τον Πατριάρχη; Αυτοί που κοινωνούν με τον Πατριάρχη είναι δύο κατηγοριών: α) Οι ομόφρονές του (όπως ο Αμερικής Ιάκωβος, ο Χαλκηδόνος Μελίτων κλπ) και β) αυτοί που δεν συμφωνούν μαζί του (όπως όλοι σχεδόν οι Αρχιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδας). Απέναντι στους πρώτους θα φέρονται όπως και απέναντι στον Πατριάρχη. Απέναντι όμως στους δεύτερους, έστω κι αν αυτοί κοινωνούν με τον Πατριάρχη ή τους άλλους, δε μπορούν να φέρονται το ίδιο. Δεν μπορούν δηλαδή να φτάσουν μέχρι την παύση του μνημοσύνου τους. Δεν επιτρέπεται, κατά τους ιερούς Κανόνες, αποφυγή  της κοινωνίας με αυτούς. Οι ιεροί Κανόνες παρέχουν δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου του Επισκόπου ή Πατριάρχη που κηρύσσει αιρετικές διδασκαλίες. Δεν παρέχουν όμως δικαίωμα παύσεως μνημοσύνου και εκείνων, οι οποίοι, αν και είναι Ορθόδοξοι, τον ανέχονται.

Μεγάλη προσοχή σε αυτό το σημείο! Οφείλουμε να διακρίνουμε μεταξύ των δύο καταστάσεων: άλλο αυτός που κηρύσσει αιρετικά φρονήματα, και άλλο αυτός που φρονεί και διδάσκει με ορθόδοξο τρόπο, αλλά, κατ' οικονομία, ανέχεται τον πρώτο και κοινωνεί με αυτόν.

Επίσης: άλλο αυτός που κηρύσσει μεν αιρετικά φρονήματα, αλλά χωρίς να φύγει από την Εκκλησία, ούτε να αποκοπεί από αυτήν, και άλλο αυτός που αυτόβουλα έφυγε από την Εκκλησία (και ίδρυσε δικιά του «Εκκλησία» ή προσχώρησε σε άλλη παρόμοια, αιρετική ή σχισματική), ή αποκόπηκε από την Εκκλησία κατόπιν δίκης και καταδίκης. Με τον δεύτερο κάθε Ορθόδοξος οφείλει να μην έχει καμία κοινωνία. Η κοινωνία όμως με τον πρώτο (μέχρι την καταδίκη του) αφήνεται από τους ιερούς Κανόνες στην ελεύθερη κρίση κάθε Ορθόδοξου πιστού.

Έχουμε δηλαδή δικαίωμα, που μας το παρέχουν οι ιεροί Κανόνες, να παύσουμε το μνημόσυνό του, δεν είμαστε όμως υποχρεωμένοι να το κάνουμε. Κατά συνέπεια, αν κάποιος, χρησιμοποιώντας το δικαίωμα αυτό, παύσει το μνημόσυνο, καλά κάνει και δεν πρέπει να ελέγχεται από τους άλλους. Αν κάποιος άλλος, σταθμίζοντας διάφορους παράγοντες, κρίνει ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιήσει το δικαίωμα που του δίνουν οι Κανόνες, αλλά να περιμένει τη «Συνοδική διάγνωση», δεν είναι αξιόμεμπτος, ούτε - πολύ περισσότερο - άξιος ακοινωνησίας! Στο σημείο αυτό μπορεί κανείς να εφαρμόσει, κάπως παραλλαγμένους, τους λόγους του Παύλου: «Ο μνημονεύων τον μη μνημονεύοντα μη εξουθενείτω και ο μη μνημονεύων τον μνημονεύοντα μη κρινέτω» (βλ. Ρωμ. ιδ' 3).

Τότε, θα πεις, ποιο το κέρδος μας, αν αποφύγουμε το μνημόσυνο του Πατριάρχη, αφού θα έχουμε κοινωνία με τον Επίσκοπο Δρυϊνουπόλεως π.χ., ο οποίος μνημονεύει τον Πατριάρχη; Δε μολυνόμαστε έτσι, κοινωνώντας έμμεσα με αυτόν που κηρύσσει αιρετικά φρονήματα;

Αλλά η διακοπή του μνημοσύνου, «πριν από Συνοδική διάγνωση» και καταδίκη, δεν έχει την έννοια της αποφυγής μολυσμού από την κηρυσσόμενη αίρεση! Όχι, αδελφέ μου! Αν είχε αυτή την έννοια, τότε οι Κανόνες δεν θα παρείχαν απλά το δικαίωμα παύσης του μνημοσύνου για αίρεση «πριν από Συνοδική διάγνωση», αλλά θα θέσπιζαν ρητή και σαφή υποχρέωση με απειλή βαρύτατων ποινών σε αντίθετη περίπτωση.

Η διακοπή μνημοσύνου για αίρεση «πριν από Συνοδική διάγνωση» έχει άλλη έννοια. Αποτελεί έντονη, αλλά κι έσχατη διαμαρτυρία της Ορθόδοξης συνείδησης, παρέχει μια διέξοδο σε αυτούς που σκανδαλίζονται, και ταυτόχρονα αποσκοπεί και στη δημιουργία αναταραχής, ώστε η Εκκλησία να βιαστεί να ξεκαθαρίσει την κατάσταση.

Δεν υπάρχει κίνδυνος να...μολυνθούμε, ούτε μνημονεύντας τον Πατριάρχη (εφόσον ακόμα δεν καταδικάστηκε), ούτε, πολύ περισσότερο, αν δεχόμαστε σε κοινωνία αυτούς που τον μνημονεύουν. Όσα αντόθετα λέγονται, είναι ανόητοι «ζηλωτισμοί». Ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων δε μολύνθηκε, αν και έλαβε Επισκοπική χειροτονία από τον Μητροπολίτη Καισαρείας Ακάκιο, ο οποίος ήταν μεν δηλωμένος αρειανός (και μάλιστα αρχηγός μιας μερίδας αρειανών), αλλά ακόμη βρισκόταν και ενεργούσε εντός της Εκκλησίας. Ο άγιος Ανατόλιος χειροτονήθηκε κι αυτός Επίσκοπος (και μάλιστα Πατριάρχης Κων/πόλεως) από τον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Διόσκορο, ο οποίος ήταν μεν μονοφυσίτης και μεγάλος προστάτης του αιρεσιάρχη Ευτυχή, αλλά δεν είχε ακόμη καταδικαστεί από την Δ' Οικουμενική Σύνοδο. Αν λοιπόν δεν μολύνει ούτε αυτή η χειροτονία από Επισκόπους που κηρύσσουν μεν αιρετικά φρονήματα, αλλά ακόμα δεν καταδικάστηκαν από Σύνοδο και παραμένουν εντός της Εκκλησίας, πολύ περισσότερο δε μολύνει το μνημόσυνό τους και ακόμα περισσότερο δε μολύνει η κοινωνία με πρόσωπα που ανέχονται κατ' οικονομία αυτούς και διατηρούν το μνημόσυνό τους.

Οι Παλαιοημερολογίτες, «μη νοούντες μήτε α λέγουσι μήτε περί τίνων διαβεβαιούνται», ισχυρίζονται τα εντελώς αντίθετα (βλέπε και το βιβλίο του Θεοδωρήτου Μαύρου). Αλλά τότε και αυτοί οι ταλαίπωροι είναι μολυσμένοι. Γιατί; Διότι, όπως προείπα, και αυτοί, παρά τις θεωρητικές διακηρύξεις τους, ή μάλλον, σε κραυγαλέα και τραγική αντίθεση με αυτές, δέχονται στην πράξη σε κοινωνία (συμπροσευχή και παροχή Μυστηρίων) πρόσωπα που ανήκουν στην Εκκλησία της Ελλάδας, η οποία έχει κοινωνία με τον Πατριάρχη! Οπότε;;;

Αν ήθελαν να είναι συνεπείς, έπρεπε να μη δέχονται ούτε ένα (αριθμός 1) μέλος της Ελλαδικής Εκκλησίας να εκκλησιαστεί (ή, πολύ περισσότερο, να εξομολογηθεί ή να κοινωνήσει) μαζί τους, αν προηγουμένως δεν δήλωνε ότι αποχωρεί από την Εκκλησία της Ελλάδας και προσχωρεί εν μετανοία σε αυτούς. Αυτοί όμως, χωρίς φόβο και δισταγμό, συνεκκλησιάζονται, συμπροσεύχονται και συμμετέχουν στα Μυστήρια με πλήθος Νεοημερολογίτες στους Ναούς των Παλαιοημερολογιτών και μάλιστα σε μερικά Ησυχαστήρια.

Είναι αυτά πράγματα ηθικής συνέπειας; Είναι πράγματα που επιτρέπονται ηθικά; Είναι πράγματα αποδεκτά από τους Κανόνες; Είναι, τέλος πάντων, πράγματα τίμια; Θα πουν ίσως ότι το κάνουν κατ' οικονομία. Αλλά τότε γιατί να δημιουργούμε σχίσματα και διαιρέσεις και κατατμήσεις και πληγές στο Σώμα της Εκκλησίας; Αν πρόκειται μεταβαίνοντας κάποιος στους Παλαιοημερολογίτες, να συμπροσεύχεται και πάλι με αυτούς που κοινωνούν με τον Πατριάρχη, γιατί να μη μείνει στην Εκκλησία της Ελλάδας και να ανέχεται κατ' οικονομία τον Πατριάρχη και τους ομόφρονές του; Έτσι μάλιστα θα ανέχεται κατ' οικονομία μία αίρεση: τον Οικουμενισμό. Ενώ, μεταβαίνοντας στους Παλαιοημερολογίτες, θα ανέχεται δύο: τον οικουμενισμό (εφόσον οι Παλαιοημερολογίτες συμπροσεύχονται με Νεοημερολογίτες, που κοινωνούν με τον οικουμενιστή Πατριάρχη) και τον Ελληνικό Παλαιοημερολογιτισμό, που κηρύσσει την αίρεση ότι τα ημερολόγια και τα εορτολόγια είναι όροι σωτηρίας!...

Λέω «Ελληνικό Παλαιοημερολογιτισμό», διότι δεν προτίθεμαι να καταδικάσω το παλιό ημερολόγιο, το οποίο ακολουθούν τόσες Ορθόδοξες Εκκλησίες, αλλά τις αιρετικές υπερβολές στις οποίες απερίσκεπτα κατάντησαν οι Έλληνες Παλαιοημερολογίτες. Και γι' αυτό, εκτός από άλλους λόγους, φοβάμαι και τρέμω για τις ανταρσίες και τα σχίσματα. Ο κλήρος των περισσοτέρων είναι:

Τελικά καταντούν στην υποστήριξη θέσεων πραγματικά αιρετικών! Αυτά, πολυφίλητε π. Νικόδημε, τα είχα γράψει σε σένα και στην ιερή και θεοφιλή Συνοδεία σου. Και έγραψα «εκ πολλής θλίψεως και συνοχής καρδίας» (Β' Κορ. β' 4). Η όλη κατάσταση της Ορθόδοξης Εκκλησίας είναι σήμερα πολύ θλιβερή. Ίσως τελικά δεν θα αποτραπούν μεγάλες περιπέτειες.

Πρόσχωμεν! Εν ταπεινώσει, εν προσευχή, εν νηστεία, εν κατανύξει, ας ζητήσουμε από τον Κύριο να μας φωτίσει για το πώς πρέπει να πορευτούμε σε αυτά που έρχονται. Διπλός ο κίνδυνος της Εκκλησίας: από τη μία ο σατανοκίνητος Οικουμενισμός και από την άλλη ο Φανατισμός που φθείρει τις ψυχές και οδηγεί τελικά σε φρικαλέες βλασφημίες και αιρέσεις και κρύβει την αλήθεια. Και τα δύο να τα φοβηθούμε και να τα αποφύγουμε. Δεν θα παρεκκλίνουμε ούτε δεξιά ούτε αριστερά. Θα πορευτούμε τη μέση και βασιλική οδό. Αυτή είναι η οδός της αμόλυντης Ορθοδοξίας, η οποία γνωρίζει και να προστατεύει την ακρίβεια και δεν αγνοεί την επίδειξη οικονομίας.

Χαίρε, αδελφέ. Και πάλι θα πω, χαίρε! Χαίρε, εν μέσω πά­σης θλίψεως και πάσης οδύνης. Ιησούς γάρ «παρεδόθη δια τας αμαρτίας ημών και ηγέρθη δια την δικαίωσιν ημών» (Ρωμ. δ' 25).

Δεήθητε δε πάντες εκτενώς και υπέρ της εμής αθλιότητος, ότι εν ποικίλω αγώνί ειμί. Εν παντί θλίβομαι. «Έξωθεν μάχαι, έσωθεν φόβοι» (Β' Κορ. ζ 5. Ιδέ ερμηνείαν Π. Τρεμπέλα).

Πρόθυμος πάντα για κάθε εξυπηρέτηση και επικαλούμενος τις ευχές όλων σας, διατελώ μετά βαθείας εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών αγάπης και τιμής.

Εκ του Βιβλίου:

ΤΑ ΔΥΟ ΑΚΡΑ - ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΖΗΛΩΤΙΣΜΟΣ

Επιφανίου Ι. Θεοδωροπούλου

Έκδοσις Ιερού Ησυχαστηρίου Κεχαριτωμένης Θεοτόκου Τροιζήνος

Απόδοση στα Νέα Ελληνικά

Τέζας Γεώργιος

http://www.impantokratoros.gr/F41F9552.el.aspx

<>

Σχισματικοί παλαιοημερολογίτες κάνουν αγιασμό σε εγκαίνια Ινδουϊστικού Κοινοβίου στην Παιανία Αττικής 

Και μη χειρότερα! Η κατάπτωση όσων φεύγουν από την Εκκλησία αποκαλύπτεται συνεχώς! Παλαιοημερολογίτες της μονής Μυρελαίου κάνουν… αγιασμό σε άσραμ. Κατά τ’άλλα τους ενόχλησε ο Οικουμενισμός! Άλλη μια απόδειξη περί της λανθασμένης εκκλησιολογίας τους αλλά και της μονολιθικής ερμηνείας των Ιερών Κανόνων. Την άγνοια της Δημοτικής αρχής ελπίζουμε να την διαφωτίσει με ανάλογες ενέργειες η Ιερά Σύνοδος και οι αρμόδιες επιτροπές της.

“Ο Δήμος Παιανίας Ανατολικής Αττικής διοργανώνει  διάλεξη με θέμα τη Γιόγκα σε συνεργασία με το Κέντρο Σατυανάντασραμ!”.  Η σχετική πρόσκληση  είναι υπογεγραμμένη από τον Δήμαρχο Παιανίας.

Η συγκεκριμένη οργάνωση έχει χαρακτηριστεί από την Ιερά Σύνοδο ως ομάδα ασυμβίβαστη ασυμβίβαστη με την Ορθόδοξη Πίστη. Δείτε: – 331 Σατυανάντασραμ Ελλάδας

Όπως διαβάζουμε μάλιστα στην ιστοσελίδα του συγκεκριμένου Κέντρου Γιόγκα Σατυανάντα στην Παιανία, το Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009  τέλεσαν  αγιασμό ο «γέροντας Ποιμένας, συνοδευόμενος από τον πατέρα Γελάσιο». 

Γράφουν «Τα εγκαίνια του Κέντρου Γιόγκα Σατυανάντα της Παιανίας πραγματοποιήθηκαν το Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009. Περισσότεροι από πεντακόσιοι επισκέπτες τίμησαν το γεγονός με την παρουσία τους, ξεπερνώντας κάθε προσδοκία, παρά την ξαφνική πτώση της θερμοκρασίας και τους δυνατούς ανέμους. Ανάμεσα στους επισκέπτες ήταν ο πρέσβης της Ινδίας κ. Dilip Sinha, ο δήμαρχος της Παιανίας κ. Δάβαρης, η αντιδήμαρχος κ. Αγγελοπούλου, ο γέροντας Ποιμένας, συνοδευόμενος από τον πατέρα Γελάσιο που τέλεσαν τον αγιασμό, πλήθος μαθητών, φίλων της Σατυανάντα Γιόγκα και κατοίκων της περιοχής. Η κ. Αγγελοπούλου εξέφρασε τις ευχές και τη θετική της τοποθέτηση ως προς το ξεκίνημα ενός τέτοιου χώρου, και ο πρόεδρος του σωματείου Σουάμι Απαρόξαναντ απευθύνθηκε στους επισκέπτες μιλώντας για το σημαντικό ρόλο της γιόγκα και της πνευματικής εξέλιξης. Κατόπιν, ο δήμαρχος Παιανίας και η ιδρύτρια του σωματείου Σατυανάντασραμ στην Ελλάδα, Σουάμι Σιβαμούρτι Σαρασουάτι, εγκαινίασαν το κέντρο κόβοντας την κορδέλα στην είσοδό του. Μετά την ολοκλήρωση του επίσημου μέρους του προγράμματος προσφέρθηκαν νοστιμότατα γιογκικά εδέσματα και αναψυκτικά.»

Για το τι περιμένει όσους ενταχθούν στο άσραμ προειδοποιεί ο μακαριστός π.Αντώνιος Αλεβιζόπουλος2:

…Η λέξη «Ντακσίνα» σημαίνει «ιερή προσφορά» και αναφέρεται στην«προσφορά γης, χρημάτων, σπιτιών, τροφής και ρούχων, σαν σύμβολο της αγάπης, της αφοσίωσης και της πίστης των οικογενειακών μαθητών Κάρμα Σαννυάσινς για τον Γκουρού τους. Προσφέρουν ένα τμήμα των εισοδημάτων τους, αυτή είναι η παρά­δοση τους» (Σατυανάντα, Φως, σ. 53). Το Σατυαναντασράμ αναφέρει το παράδειγμα Θιβετιανού Λάμα, που όταν πήγε στον γκουρού του να γίνει μαθητής, του παρέδωσε «ένα σακκί με χρυσά νο­μίσματα, όπως το απαιτούσε η παράδοση», και χαρακτηρίζει αυτό το χρυσάφι σαν «πρακτικό τρόπο», να μη πεθάνει από την πείνα ο γκουρού στη διάρκεια της μαθητείας του Λάμα (Γιόγκα 12/80, σ. 20).

Είναι «ένα είδος σεμνοτυφίας να επιμένομε ότι μια πνευματική σχέση δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα και οικονομική», λέγει η οργάνωση αυτή. Και καταλήγει, πως μια καλή πνευματική σχέση μεταξύ Γκουρού και μαθητή προϋποθέτει, ότι και οι δυο πρέπει να είναι «αρκετά ανοιχτοί», ώστε να δέχονται και να δίνουν «α­περιόριστα οτιδήποτε έχουν, που θα χρησιμεύσει περισ­σότερο στον άλλο»(Γιόγκα 12/80, σ. 20-21.23-24). Ο Γκουρού θα προσφέρει «πνευματική καθοδήγηση» και ο αναζητητής «υπηρεσία ή υλική υποστήριξη».«Ακριβώς όπως είναι αδύνατο να τρέξει το νερό μέσα από ένα σωλήνα που είναι βουλωμένος στα δύο άκρα, έτσι δεν μπορεί να γίνει μια εσωτερική ανταλλαγή η πνευματική παράδοση, χωρίς να γίνεται ελεύθερα αυτή η εξωτερική ανταλλαγή με ανοιχτή την καρδιά» (Γιόγκα 12/80, σ. 24).

Στο έντυπο «Γιόγκα-Τάντρα-Διαλογισμός» του Σα­τυαναντασράμ (πολυγρ., σ.39)αναφέρεται απόσπασμα από τον Χαλίλ Γκιμπράν, στο οποίο λέγει: «η μαγική λέξη που μας επιτρέπει να σας αφήσω να περάσετε την πρώτη πόρτα προς το μυστικό δρόμο για την αλήθεια» είναι «η γενναιοδωρία σας». «Διότι η αλήθεια που έχω στο νου μου για σας, είναι κάτι που μπορούν να φθά­σουν μόνο οι μεγαλόψυχοι και οι γενναιόδωροι – αλή­θεια, κανείς άλλος».

Η «ιερή προσφορά» δεν είναι για τον Γκουρού, αλλά «για τον αυτο-εξαγνισμό και την πνευματική πρόο­δο του ίδιου του μαθητή», λέγει ο Σατυανάντα· και εννοεί πως ο μαθητής πρέπει να είναι ευγνώμων γιατί ο Γκουρού ευαρεστήθηκε να δεχθεί τα περιουσιακά στοιχεία που του παραχωρούνται και να μη τα αρνηθεί! (Σατυανάντα, Φως, σ. 54).

«Ο μαθητής προσφέρει το καλύτερο από τις απο­δοχές ή τα περιουσιακά του στοιχεία στον Γκουρού σαν απόδειξη της αφοσίωσης του στην πνευματική δύ­ναμη του Γκουρού. Αυτή η προσφορά φέρνει τον Γκουρού και τον μαθητή πιο κοντά, και προοδευτικά ε­δραιώνονται όλο και βαθύτεροι σύνδεσμοι… Ο μαθη­τής θα πρέπει να νιώθει, ότι δεν υπάρχει τίποτα στον κόσμο που θα δίσταζε να κάνει για τον Γκουρού του.

 Ο Γκουρού αξίζει το καλύτερο απ’ ότι υπάρχει, επειδή έχει δεσμεύσει τον εαυτό του στο πνευματικό ανέβασμα άλλων είτε αυτοί είναι πλούσιοι είτε φτωχοί· ευτυχισμένοι ή δυστυχισμένοι· αδύναμοι ή δυνατοί· χωρίς περιμένει τίποτα σε ανταπόδοση. Δεν θα πρέπει να διστάζει κανείς να υπηρετεί μια τέτοια ψυχή» (Σατυανάντα, Φως, σ. 121).

Το Σατυαναντασράμ επιτίθεται εναντίον των μαθη­τών που είναι «απρόθυμοι στο να μοιράσουν τα περιου­σιακά τους στοιχεία με τον Γκουρού εξ αιτίας της περιο­ρισμένης τους κατανόησης» (Φως, σ. 121). Όμως ο Σατυανάντα δεν είναι πρόθυμος να μοιράσει τα δικά του υλικά μέσα με τους «αναζητητές», που τον επισκέ­πτονται στο άσραμ του στην Ινδία, χωρίς να διαθέτουν αρκετά δολλάρια!

Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως πρόκειται για καλά οργανωμένο σχέδιο, που αποβλέπει στο να «πάρουν οι Γκουρού τα χρήματα πίσω, που τους είχε πάρει η Δύση»! (F.W.Haack, Guruismus, σ. 60). Το ιδανικό που το Σατυαναντασράμ προτείνει στους Έλληνες οπα­δούς, είναι «να τα προσφέρουν όλα όσα έχουν στα πόδια του Γκουρού, με την πλήρη εμπιστοσύνη, ότι αυτά βρίσκονται σε καλά χέρια»!

«Τελικά, πόσο καιρό θα χαραμίζετε τα χρήματα σας σε αυτοκίνητα και σπίτια και ρούχα; Πόσο καιρό θα κάνετε τα χατήρια του εαυτού σας; απλώς μεθάτε τον εαυτό σας σε βαθύτερη αυταρέσκεια και αδράνεια. Είναι καλύτερο να δώσετε στον Γκουρού αυτό που έχετε σε αφθονία, έτσι ώστε αυτός να μπορεί να το χρησιμοποιήσει για ένα ανώτερο σκοπό… Τα υλικά περιουσιακά στοιχεία που έχετε συσσω­ρεύσει, τα πλούτη που έχετε μαζέψει, τα σπίτια, τα αυ­τοκίνητα, και τα άλλα σύνεργα που έχετε συλλέξει, δεν έχουν κατευνάσει την δυσαρέσκεια σας. Μάλιστα, διαπι­στώνετε ότι, σε τελευταία ανάλυση, έχουν προκαλέσει περισσότερα βάσανα». Δεν πρέπει λοιπόν ο Γκουρού να ευχαριστήσει τον μαθητή για την προσφορά, αλλά, αντίθετα, ο μαθητής πρέπει να είναι ευγνώμων στον Γκουρού, γιατί τον απάλλαξε από τέτοια «βάσανα». Συ­νήθως θεωρούμε καθήκον του «δέκτη» να είναι «ευ­γνώμων» για τη «γενναιοδωρία»˙ όμως «με τον Γκουρού είναι τελείως το αντίθετο» (Σατυανάντα, Φως, σ. 122-123).

Την είδηση την πληροφορηθήκαμε από τις ΑΚΤΙΝΕΣ απ’ όπου πήραμε και τις φωτογραφίες

ΝΤΑΚΣΙΝΑ: π.Α. ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ  http://www.egolpion.com/ntaksina_seva.el.aspx

Από:

http://www.egolpion.net/satiananta_paiania.el.aspx

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟ ΕΓΚΟΛΠΙΟ

<>

Επιστολή του Αγίου Γέροντα Φιλοθέου Ζερβάκου της Πάρου (+1980) κατά των σχισματικών παλαιοημερολογιτών

Επιστολή Αρχιμ. Φιλοθέου Ζερβάκου:

“Την επιστολήν σας έλαβον και τα εν αυτή ανέγνων. Παρετήρησα ότι εις όσα σοι έγραφον, ότι νεω­τερίζεις, δεν απήντησες… Όσα δε αντέγραψας από το Πηδάλιον της Εκκλησίας, γνώμας και αποφάσεις των αγίων Οικουμενικών Συνόδων και των θεοφόρων Πατέρων και μας απέστειλας, διά να δείξης δήθεν ότι α­κολουθείς τους Αγίους Πατέρας και τας αγίας Συνόδους διότι κρατείς το παλαιόν ημερολόγιον, είναι τελείως άσχετα με το παλαιόν ημερολόγιον, καθότι αι άγιαι Οικουμενικαί Σύνοδοι δεν συνεκροτήθησαν διά το παλαιόν ημερολόγιον, αλλά δι’ άλλα ζητήματα τα οποία ως εγγράμματος, όταν αναγνώσης μετά προσοχής, δύνασαι να τα εννοήσης. Αι άγιαι Οικουμενικαί Σύνοδοι συνεκροτήθησαν από το έτος 325 έως το έτος 783, η δε μεταβολή του εορτολογίου εγένετο το 1924.

Ουδεμία Οικουμενική Σύνοδος ησχολήθη με το παλαιόν και νέον εορτολόγιον, μόνον η Α’ Οικουμενική Σύνοδος ώρισε τα περί της εορτής του Πάσχα και ο οποίος όρος, κατά την γνώμην πολλών διδασκάλων της Εκκλησίας μας, δεν φυλάττεται, αλλά τούτο δεν βλάπτει ουδέ ποσώς την πίστιν. Ο ιερός Χρυσόστομος, ο οποίος ήκμασε εγγύς μετά την Α’ Οικουμενική Σύνοδον, λέγει. «Χρόνων ακρίβειαν και ημερών παρα­τήρησιν δεν ηξεύρει η του Χριστού Εκκλησία. επειδή οσάκις τρώγει τον ζωοποιόν Άρτον τούτον, και το ποτήριον τούτο πίνει, καταγγέλλει τον θάνατον του Κυρίου και Πάσχα επιτελεί».

Και ο ιερός Νικόδημος, ερμηνευτής των ιερών κανόνων, λέγει. «Δεν φροντίζει ο Θεός και η Εκκλησία διά τοιαύτην παρατήρησιν χρόνων και ημερών πάρεξ διά μοναχήν ομόνοιαν και ειρήνην». Τί λοιπόν αναφέρεις αγίας Συνόδους και αγίους Πατέρας οι οποίοι ήκμασαν προ χιλίων περίπου ετών, διά να στηρίξης την πλάνην σου διά το παλαιόν εορτολόγιον, του οποίου η μεταβολή έγινε προ 20 ετών και το οποίον λατρεύεις ως Θεόν διά να μη είπω και περισσότερον; Διότι, εφ’ όσον παραδέχεσαι και πιστεύεις ότι χωρίς το παλαιόν εορτολόγιον ουδέν μυστήριον τελείται, συμβουλεύεις δε τους ανθρώπους, να μη βαπτίζουν τα παιδιά των, να μη εξομολογούνται, να μη κοινωνούν των αχράντων μυστηρίων, να μη εκκλησιάζονται, διότι οι ιερείς ακολουθούν το νέον ημερολόγιον, και επομένως άνευ του παλαιού ημερολογίου ουδέν μυστήριον τελείται. Άρα πιστεύεις ότι το Πανάγιον Πνεύμα, το Οποίον επικέκληνται οι ακολουθούντες το νέον εορτολόγιον, δεν δύναται να τελειώνη μυστήριον, πρέπει να έχη συνεπίκουρον και το Άγιον Παλαιόν ημερολόγιον!!! Φευ της πλάνης και κακοδαιμονίας!! Αρμόζουν εις σε τα λόγια του θεοκήρυκος Παύλου τα διά τους ανοή­τους Γαλάτας γραφέντα. «πώς επιστρέφετε πάλιν επί τα ασθενή και πτωχά στοιχεία, οις πάλιν άνωθεν δου­λεύειν θέλετε; ημέρας παρατηρείσθε και μήνας και καιρούς και ενιαυτούς! φοβούμαι υμάς μήπως εική κεκοπίακα εις υμάς» (Γαλ. 4, 9-11).

Το μεν παλαιόν ημερολόγιον το ονομάζεις Άγιον ημερολόγιον, το δε νέον το ονομάζεις Βάαλ, διότι γράφεις να μη κλίνωμεν γόνυ προ του ειδώλου της συγχρόνου Βάαλ της λεγομένης αστρονομίας. Και το παλαιόν ημερολόγιον έχει ημέρας, επίσης και το νέ­ον. Όλας τας ημέρας τας εποίησεν ο Κύριος. Όλαι είναι καλαί και άγιαι. Διατί λοιπόν συ τας μεν ονομάζεις αγίας και καλάς, τας δε ονομάζεις Βάαλ και κακάς;

Δεν επιτρέπεται εις υμάς, άνθρωπον επιστήμονα, να λέγετε το νέον ημερολόγιον και την αστρονομίαν Βάαλ. Αλλ’ ως φαίνεται ο φανατισμός και η εμπάθεια σας έχει σκοτίσει το λογικόν και δεν γνωρίζετε ούτε αισθάνεσθε τί λέγετε. Ο μεν Βάαλ ήτο θεός των ειδωλολατρών, τον οποίον οι μεν Έλληνες ωνόμαζον Δία, οι δε Φοίνικες, Χαναναίοι και Τύριοι Βάαλ και οι Βαβυλώνιοι Βηλ.

[Με] το να γράφης ότι κλίνομεν γόνυ τω Βάαλ, είσαι ψεύτης και συκοφάντης, διότι ημείς προσκυνούμεν Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, Τριάδα ομοούσιον και αχώριστον. Πιστεύομεν, προσκυνούμεν και λατρεύομεν τον αληθή Θεόν τον Ποιητήν των απάν­των, αλλά και ουδείς των χριστιανών εκείνων οι οποίοι ακολουθούν το νέον εορτολόγιον κλίνει γόνυ εις τον Βάαλ. Εάν και αμαρτωλοί είναι, οι πλείστοι κλίνουν γόνυ και προσκυνούν τον αληθή Θεόν των απάντων. Υμείς κ. Μ., δεν λέγω ότι δεν προσκυνείς και λατρεύεις τον αληθή Θεόν, αλλά προσκυνείς και λατρεύεις ως Θεόν και το παλαιόν ημερολόγιον. Η δε ομολογία σου, εφ’ όσον πιστεύεις ως Θεόν το ημερο­λόγιον (διότι λέγεις και γράφεις, ότι χωρίς το πα­λαιόν ημερολόγιον ουδέν μυστήριον τελείται), δεν είναι ομολογία γνησίου χριστιανού. Η αληθής ομολογία του χριστιανού είναι να πιστεύη εκείνα τα οποία διαλαμβάνει το Άγιον Σύμβολον της πίστεως ημών, το οποίον συνέταξαν οι θεοφόροι Πατέρες εις την Α’ Οικουμενικήν Σύνοδον και συνεπλήρωσεν η Β’ και επεκύρωσαν όλαι αι άλλαι Οικουμενικαί και τοπικαί Σύνοδοι. Το ιερόν Σύμβολον δεν διαλαμβάνει να πιστεύωμεν και εις ένα παλαιόν Ιουλιανόν ημερολό­γιον, το εφευρεθέν υπό του ειδωλολάτρου Σωσιγένους και θεσπισθέν υπό του επίσης ειδωλολάτρου αυτοκράτορος Ιουλίου Καίσαρος, και ότι άνευ του παλαιού εορτολογίου δεν υπάρχει σωτηρία. Λοιπόν πλανάσαι!

Η δε Αστρονομία δεν είναι και αυτή είδωλον του Βάαλ. είναι επιστήμη, την οποίαν εσπούδασαν πολλοί και από τους θεοφόρους Πατέρας της Εκκλησίας μας, ως ο Μ. Βασίλειος, ο άγ. Γρηγόριος και άλλοι. Είναι επιστήμη όχι μεν αναγκαία εις την σωτηρίαν, αλλ’ ε­πιστήμη χρήσιμος και ωφέλιμος. Υπό λαμπρού αστέρος οδηγηθέντες οι των Περσών βασιλείς αστρολόγοι προσεκύνησαν τον εν Σπηλαίω τεχθέντα Βασιλέα Ουράνιον.

Νομίζεις ότι, εάν φυλάξης το παλαιόν ημερολόγιον, εφύλαξας όλον τον νόμον, είσαι γνήσιος ορθόδοξος, διότι εις το παλαιόν εορτολόγιον, κατά την στρεβλήν γνώμην σου, όλος ο νόμος και οι προφήται κρέμανται! Αλλ’ εάν, ως λογικός και συνετός, στοχασθής καλώς τας καταφρονήσεις που κάμνεις εις άλλας παραδόσεις της Αγίας μας Εκκλησίας, τας παρακοάς που κάμνεις εις τον Νόμον του Θεού και τας εντολάς Του, τας παρακοάς που κάμνεις εις τας συμβουλάς και νουθεσίας του πνευματικού σου πατρός, θα ίδης ότι εκείναι μεν είναι κάμηλος, το δε ημερολόγιον κώνωψ. Αλλοίμονόν σου ότι διυλίζεις τον κώνωπα την δε κάμηλον καταπίνεις.

Άκουσον δι’ υστάτην φοράν και πρόσεξε εις τα λεγόμενα. Το τέλος πάντων ημών έφθασεν μετ’ ολί­γον θα αναχωρήσωμεν και θα παρασταθώμεν ενώπιον του απροσωπολήπτου και δικαίου Κριτού να δώσωμεν λόγον των πράξεών μας, ο Οποίος θα μας εξετά­ση εάν εφυλάξαμεν, όχι τα ημερολόγια, αλλά τας εντολάς Του, εάν εποιήσαμεν έργα καλά, πράξεις αγαθάς, εάν εφυλάξαμε την πίστιν μας καθαράν, πίστιν εννοώ όχι εις τα άψυχα ημερολόγια, αλλά πίστιν εις Αυτόν τον Χριστόν τον υπέρ ημών σαρκωθέντα, παθόντα, ταφέντα και αναστάντα τριήμερον, και ανελθόντα εις ουρανούς και εις τα δεξιά εστώτα του Ουρανίου Πατρός, τον πανταχού παρόντα, τον και πάλιν ερχόμενον μετά δόξης κρίναι ζώντας και νεκρούς. Λοιπόν άφησε τα ημερολόγια πριν σε καταλάβη η νυξ του θανάτου, οπότε δεν θα σε βοηθήση το ημερολόγιον, αλλ’ ούτε και η μετάνοια, επειδή εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια.

Δεν πρέπει να νομίζης ότι εξ αιτίας του εορτολογίου ο Θεός ωργίσθη τον κόσμον. Ο Θεός τιμωρεί τον κόσμον διά τας ασεβείας, βλασφημίας, απιστίας, μοιχείας, πορνείας, μέθας, ασωτίας, αδικίας, πλεονεξίας, υπερηφανίας, φθόνους, φόνους κ.λπ., και όχι δι’ ημερολόγια.

Εάν θέλης να με ακούσης, ακολούθει το παλαιόν εορτολόγιον χωρίς να το πιστεύης ως Θεόν και να υβρίζης όσους ακολουθούν το νέον και να τους συμβουλεύης να αρνηθούν την Εκκλησίαν, τα Μυστήρια κ.λπ..

Μετ’ αγάπης και εγκαρδίων ευχών

Αρχιμ. Φιλόθεος Ζερβάκος”.

Πηγή:

Αρχιμανδρίτου Φιλοθέου Ζερβάκου ηγουμένου Ι. Μ. Λογγοβάρδας Πάρου,

Ανέκδοτες επιστολὲς για τα ημερολογιακὸ ζήτημα,

εκδ. Ι. Μ. Λογγοβάρδας, Πάρος 2009

<>

Τι έλεγε ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (+1994) για το παλαιό ημερολόγιο και τους σχισματικούς παλαιοημερολογίτες

Ένα άλλο θέμα που απασχόλησε τον Άγιο Παΐσιο τον Αγιορείτη ήταν το θέμα του ημερολογίου.

Πονούσε για το χωρισμό και προσευχόταν. Λυπόταν για τις παρατάξεις των παλαιοημερολογιτών που είναι ξεκομμένες σαν τα κλήματα από την Άμπελο, και δεν έχουν κοινωνία με τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία και τις κατά τόπους αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες. Μερικές τέτοιες ενορίες στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη ενώθηκαν καθ’ υπόδειξή του με την Εκκλησία κρατώντας το παλαιό ημερολόγιο.

Έλεγε, λοιπόν ο Γέροντας: «Καλό ήταν να μην υπήρχε αυτή η εορτολογική διαφορά, αλλά δεν είναι θέμα πίστεως». Στις ενστάσεις ότι το νέο ημερολόγιο το έκανε Πάπας, απαντούσε: «Το νέο ημερολόγιο το έκανε Πάπας και το παλιό ειδωλολάτρης», εννοώντας τον Ιούλιο Καίσαρα. Για να φανεί καλύτερα η τοποθέτηση του Γέροντα στο θέμα του ημερολογίου, παρατίθεται στη συνέχεια μια σχετική μαρτυρία:

Ορθόδοξος Έλληνας με την οικογένειά του ζούσε χρόνια στην Αμερική. Είχε όμως σοβαρό πρόβλημα. Ο ίδιος ήταν ζηλωτής (παλαιοημερολογίτης), ενώ η γυναίκα και τα παιδιά του ήταν με το νέο ημερολόγιο. «Δεν μπορούσαμε να γιορτάσουμε μια γιορτή σαν οικογένεια μαζί», έλεγε. «Αυτοί είχαν Χριστούγεννα, εγώ του Αγίου Σπυρίδωνος. Εγώ Χριστούγεννα, αυτοί του Αϊ-Γιαννιού. Και αυτό ήταν το λιγότερο. Το χειρότερο ήταν το να ξέρεις, όπως μας δίδασκαν, ότι οι νεοημερολογίτες είναι αιρετικοί και θα κολασθούν. Μικρό πράγμα είναι να ακούς συνέχεια ότι η γυναίκα σου και τα παιδιά σου πρόδωσαν την πίστη τους, πήγαν με τον Πάπα, τα μυστήριά τους δεν έχουν χάρη, κ.ά.π. Ώρες συζητούσαμε με τη γυναίκα μου, αλλά άκρη δε βρίσκαμε. Για να πω την αλήθεια, κάτι δε μου άρεσε και στους παλαιοημερολογίτες. Ιδίως όταν έρχονταν κάποιοι δεσποτάδες και μας μιλούσαν. Δε μιλούσαν με αγάπη και με πόνο για τους πλανεμένους (όπως τους θεωρούσαν) νεοημερολογίτες. Αλλά θαρρείς πως είχαν ένα μίσος και χαίρονταν, όταν έλεγαν ότι θα κολασθούν. Ήταν πολύ φανατικοί. Όταν τελείωνε η ομιλία τους, ένιωθα μέσα μου μια ταραχή. Έχανα την ειρήνη μου. Όμως, ούτε σκέψη να φύγω από την παράδοσή μας. Πήγαινα να σκάσω. Σίγουρα θα πάθαινα κάτι από τη στενοχώρια. Σ’ ένα ταξίδι μου στην Ελλάδα, είπα τον προβληματισμό μου στον ξάδερφό μου Γιάννη. Εκείνος μου μίλησε για κάποιον γέροντα Παΐσιο. Αποφασίσαμε να πάμε στο Άγιον Όρος, για να τον συναντήσω. Φθάσαμε στην «Παναγούδα». Ο Γέροντας μας κέρασε με γελαστό πρόσωπο και με έβαλε να καθήσω δίπλα του. Τα είχα χαμένα. Ένιωθα, όπως μου συμπεριφερόταν, σα να με γνώριζε από καιρό, σα να ήξερε τα πάντα για μένα. «Πώς τα πας με τ’ αυτοκίνητα εκεί στην Αμερική;» Ήταν η πρώτη κουβέντα του. Σάστισα. Ξέχασα να αναφέρω πως η δουλειά μου ήταν στους χώρους σταθμεύσεως αυτοκινήτων, και φυσικά όλο με αυτοκίνητα ασχολούμουν.

«Καλά τα πάω», ήταν το μόνο που μπόρεσα να ψελλίσω, κοιτώντας σα χαμένος το Γέροντα. «Πόσες Εκκλησίες έχετε εκεί που μένεις»; «Τέσσερις», απάντησα και δεύτερο κύμα έκπληξης με κατέλαβε. «Με το παλιό ή με το νέο»; Ήρθε ο τρίτος κεραυνός, που όμως, αντί να μεγαλώσει τη σαστιμάρα μου, κάπως με εξοικείωσε, με …προσγείωσε, θα έλεγα, με το χάρισμα του Γέροντα. «Δυο με το παλιό και δυο με το νέο», του αποκρίθηκα. «Εσύ πού πας»; «Εγώ με το παλιό και η γυναίκα μου με το νέο», απάντησα. «Κοίτα. Να πας κι εσύ εκεί που πηγαίνει και η γυναίκα σου», μου είπε με μια αυθεντικότητα, και ετοιμαζόταν να μου δώσει εξηγήσεις. Αλλά για μένα το θέμα είχε τελειώσει. Δε χρειαζόμουν εξηγήσεις και επιχειρήματα. Κάτι το ανεξήγητο συνέβη μέσα μου, κάτι το θεϊκό. Ένα βάρος έφυγε και τινάχτηκε μακριά μου. Όλα τα επιχειρήματα και όλες οι απειλές και οι αφορισμοί για τους νεοημερολογίτες, που χρόνια άκουγα, εξανεμίστηκαν. Ένιωθα τη χάρη του Θεού που μέσω του Αγίου του δρούσε επάνω μου και με πλημμύριζε με μια ειρήνη που χρόνια αναζητούσα. Η κατάσταση που ζούσα θα εκδηλώθηκε στο πρόσωπό του…

Εκείνο που θυμάμαι είναι ότι αυτό μάλλον έκανε τον Γέροντα να σταματήσει για λίγο. Αλλά έπειτα συνέχισε με μερικές εξηγήσεις. Ίσως για να τις λέω σε άλλους. Ίσως και για να τις χρησιμοποιήσω για τον εαυτό μου σε καιρό πειρασμού, όταν θα περνούσε εκείνη η ουράνια κατάσταση.

«Και εμείς βέβαια εδώ στο Άγιον Όρος με το παλιό πάμε. Αλλά είναι άλλη περίπτωση. Είμαστε ενωμένοι με την Εκκλησία, με όλα τα Πατριαρχεία, και μ’ αυτά που έχουν το νέο ημερολόγιο και μ’ αυτά που έχουν το παλιό ημερολόγιο. Αναγνωρίζομε τα μυστήριά τους και αυτοί τα δικά μας. Οι ιερείς τους συλλειτουργούν με τους ιερείς μας. Ενώ αυτοί οι καημένοι ξεκόπηκαν. Οι περισσότεροι και ευλάβεια έχουν και ακρίβεια και αγωνιστικότητα και ζήλο Θεού. Μόνο που είναι αδιάκριτος, «ου κατ’ επίγνωσιν». Άλλοι από απλότητα, άλλοι από αμάθεια, άλλοι από εγωισμό, παρασύρθηκαν. Θεώρησαν τις 13 μέρες θέμα δογματικό και όλους εμάς πλανεμένους, και έφυγαν από την Εκκλησία. Δεν έχουν κοινωνία ούτε με τα Πατριαρχεία και τις Εκκλησίες που πάνε με το νέο, αλλά ούτε και με τα Πατριαρχεία και τις Εκκλησίες που πάνε με το παλιό, γιατί δήθεν μολύνθηκαν από την επικοινωνία με τους νεοημερολογίτες. Και όχι μόνον αυτό. Και αυτοί οι λίγοι που έμειναν, έγιναν, δεν ξέρω και εγώ, πόσα κομμάτια. Και όλο και κομματιάζονται και αλληλοαναθεματίζονται και αλληλοαφορίζονται και αλληλοκαθαιρούνται. Δεν ξέρεις πόσο έχω πονέσει και πόσο έχω προσευχηθεί γι’ αυτό το θέμα. Χρειάζεται να τους αγαπάμε και να τους πονάμε και όχι να τους κατακρίνουμε, και πιο πολύ να προσευχόμαστε γι’ αυτούς να τους φωτίσει ο Θεός, και αν τύχει καμιά φορά και μας ζητήσει κανείς με καλή διάθεση βοήθεια, να λέμε καμιά κουβέντα».

Πέρασαν πάνω από πέντε χρόνια από την κοίμηση του Γέροντα. Ο κ. Χ. ήλθε στην «Παναγούδα» να ευχαριστήσει τον Γέροντα, γιατί έκτοτε βρήκε την πνευματική, αλλά και την οικογενειακή του σωτηρία και με δάκρυα στα μάτια διηγήθηκε τα ανωτέρω.

Με την αγάπη, την προσευχή και την διάκρισή του, γνώριζε πότε να μιλά, πώς να ενεργεί και να βοηθά αθόρυβα τη μητέρα Εκκλησία, αποφεύγοντας τα άκρα και θεραπεύοντας πληγές που ταλαιπωρούν το σώμα της Εκκλησίας και σκανδαλίζουν τους πιστούς.

Από το βιβλίο:

Ιερομονάχου Ισαάκ

Βίος Γέροντος Παϊσίου του Aγιορείτου

Άγ. Όρος 2004

<>

Ο Γέροντας Κλεόπας Ηλιέ της Ρουμανίας (+1998) διηγείται ένα θαύμα με την Θεία Κοινωνία περί νέου ημερολογίου και σχισματικών παλαιοημερολογιτών

Όταν ο δόκιμος μοναχός Κωνσταντίνος, ο μετέπειτα π. Κλεόπας, υπηρετούσε ως δεύτερος διακονητής στην εκκλησία της Μονής, ήταν αυτόπτης μάρτυρας μερικών θαυμάτων που συνέβησαν την ώρα της Θείας Λειτουργίας, στην εκκλησία της Σκήτης Συχαστρία. Ιδού τι μας διηγήθηκε:

Να βλέπατε τι έπαθα μ’ έναν ενάρετο Ιερέα, τον π. Καλλίστρατο Μπόμπου. Ως πνευματικός πέρασε κάποτε από μία μοναχή, ασκήτρια σε σπηλιά του δάσους.

Τότε στα δάση ασκήτευαν περί τους 550 μοναχούς και μοναχές. Αυτή η μοναχή είπε στον π. Καλλίστρατο: «Σε σας δεν κατέρχεται το Άγιο Πνεύμα, διότι ακολουθήσατε το νέο ημερολόγιο»! Από τότε ο πατήρ Καλλίστρατος ζούσε με πολλή αμφιβολία.

Κάποτε ο πατήρ Καλλίστρατος τελούσε τη Θεία Λειτουργία και, όταν επικαλέσθηκε το Άγιο Πνεύμα να κατέλθει, με έκπληξή του είδε ότι ο Αμνός έγινε κρέας και έτρεχε το Άγιο Αίμα από το Δισκάριο και το Αντιμήνσιο. Όταν παρετήρησε μέσα στο Άγιο Ποτήριο, είδε ανθρώπινο Αίμα. Τότε με κάλεσε και μου είπε:

–Αδελφέ Κωνσταντίνε, έλα εδώ κοντά! Τι βλέπεις;

–Πω, πω, πάτερ Καλλίστρατε! Η Θεία Κοινωνία έγινε κρέας και αίμα!

Τότε έστειλα να ειδοποιήσουν γρήγορα τον Ηγούμενο. Όταν ήρθε ο στάρετς, έβαλε μοναχούς να διαβάζουν το Ψαλτήριο στον χορό και είπε:

–Έε, πάτερ Καλλίστρατε! πιστεύεις τώρα ότι έρχεται το Άγιο Πνεύμα και μεταβάλλει τα Δώρα ή όχι;

–Συγχώρησέ με, πάτερ! Κι έπεσε στα γόνατά του κλαίγοντας.

–Πρόσεχε! Κατήλθε το Άγιο Πνεύμα. Μετεβλήθη το Σώμα του Χριστού σε κρέας!

Μετεβλήθη το νερό και κρασί σε Τίμιο Αίμα Του! Γιατί πλέον αμφιβάλλεις, πάτερ;

–Πιστεύω, Γέροντα. Σε παρακαλώ συγχώρησέ με!

–Πιάσε σφιχτά τα Τίμια Δώρα!

Κατόπιν μ’ ένα σκαρπέλο άνοιξε μια οπή στη βάση της Αγίας Τράπεζας, διότι συμβολίζει τον Τάφο του Κυρίου μας και έθαψε εκεί τα Άγια Μυστήρια, όπως μας διδάσκουν οι Άγιοι Πατέρες μας. Το Άγιο Ποτήρι το αγίασε εκ νέου και το έπλυνε μαζί με το Αντιμήνσιο στο χωνευτήρι. Στάθηκα εκεί μέχρι να τελειώσει όλο το ψαλτήρι. Κατόπιν άρχισα πάλι τη Θεία Λειτουργία, συνεχίζοντας από την Προσκομιδή: «Εις των στρατιωτών λόγχη την πλευράν αυτού ένυξε…». Έτσι τελέσθηκε η Θεία Λειτουργία και δεν επαναλήφθηκε πάλι αυτό το θαύμα.

Τώρα πιστεύεις; τον ρώτησε πάλι ο στάρετς. Πιστεύω, πάτερ! Μετά ο πατήρ Ιωαννίκιος τον επετίμησε με αποχή από τη Θεία Λειτουργία 40 ημέρες, λέγοντάς του:

–Σου έλεγα να πιστεύεις ακράδαντα, αλλά εσύ πήγαινες στις ερημίτισσες του δάσους να διδαχθείς γιά το ημερολόγιο!

Από το βιβλίο: “Γεροντικό Ρουμάνων Πατέρων” των εκδόσεων Ορθόδοξος Κυψέλη

<>

Παλαιό & Νέο Ημερολόγιο

Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

Από το βιβλίο: Ο Χριστός ήταν Ορθόδοξος,

Εκδόσεις «ΤΕΡΤΙΟΣ», ΚΑΤΕΡΙΝΗ

Το ξεκίνημα

Την 16.2.1924 εισήχθη εις την Εκκλησία της Ελλά­δος το Νέο Ημερολόγιο. Και η 16.2.1924 έγινε 1.3.1924. Μέχρι τότε ήταν εν χρήσει το Ιουλιανό Ημερολόγιο.

Η Εκκλησία της Ελλάδος δεν ενήργησε επιπόλαια στην αλλαγή του Ημερολογίου, αλλά κατόπιν πολλών συσκέ­ψεων μετά αρμοδίων επιτρόπων και ειδικών πανεπιστημιακών καθηγητών, όπως εμπεριστατωμένα αποδεικνύει στην διδακτο­ρική διατριβή του ο Μητροπολίτης Δημητριάδος κ.κ. Χριστόδουλος (Ιστορική και Κανονική θεώρησις του Παλαιοημερολογητικού ζητήματος κατά τε την Γένεσιν και την εξέλιξιν αυτού εν Ελλάδι, Αθήναι, 1982). Η δε απόφαση της τότε Ιεραρχίας προς αλλαγή του Ημερολογίου ήταν ομόφωνη.

Με την εισαγωγή του Ν. Ημερολογίου φανατικοί παλαιοημερολογίτες μοναχοί εξ Αγίου Όρους όρμησαν στον κόσμο και τον ξεσήκωσαν, λέγοντας του πως προδόθηκε η πίστη των πατέρων μας. Ο αγράμματος λαός φανατίσθηκε, αγρίεψε. Προκαλούσε και επεισόδια. Δεν σεβάσθηκε ούτε και τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ.κ. Χρυσόστομο ! Ενώ πήγαινε να ιερουργήσει, του επετέθησαν και με μια ψαλίδα – που κούρευαν τα … πρόβατα (!) – του έκοψαν τα γένεια ! Και θα τον σκότωναν, αν δεν μεσολαβούσε ο γιγαντόσωμος αείμνηστος Μητροπολίτης Γρεβενών κ.κ. Θεόκλητος Σφήνας, ο οποίος, και διηγήθηκε το τραγικό συμβάν στον Μητροπολίτη Φλωρίνης κ.κ. Αυγουστίνο. (Ορθόδοξος Τύπος», φ. 27.1.1995, σελ. 3) Ο αγριεμένος όχλος επληθύνετο! Ο ένας παρέσυμι τον άλλο. Ήθελαν τώρα δική τους Εκκλησία, που να ακολουθούσε το «πάτριο» ημερολόγιο. Έψαχνε για αρχηγό Επί σκοπό. Κανένας Έλληνας Επίσκοπος δεν δεχόταν να τους ακολουθήσει. Πήγαν ακόμα και στους Σέρβους, αλλά κι αυτοί αρνήθηκαν.

Η εμπάθεια γέννησε το σχίσμα

Ενώ αρχικά σύσσωμος η τότε Ιεραρχία μας αποδέχτηκε την αλλαγή του ημερολογίου, μετά από … ένδεκα (!) ολόκληρα χρόνια, τρεις Αρχιερείς άλλαξαν γνώμη!

-Ο πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος.

-Ο Δημητριάδος Γερμανός.

-Ο Ζακύνθου Χρυσόστομος.

Κινούμενοι από ιδιοτελείς σκοπούς, κινήθηκαν κατά του τότε Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου. Ο Μητροπολίτης Δημητριάδος σκόπευε να αναρριχηθεί στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο. Ο πρ. Φλωρίνης να αναλάβει την προεδρία της Αποστολικής Διακονίας. Και ο Μητροπολίτης Ζακύνθου να μετάτεθεί στην Μητρόπολη Πειραιώς.

Την Κυριακή 26 Μαΐου 1935 οι ανωτέρω Μητροπολίτες λειτούργησαν στον παλαιό Ι. Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου Κολοκυνθούς, ενώπιον του κοχλάζοντος λαού. Και διεκήρυξαν ότι:

Αναλαμβάνουν την αρχηγία του αγώνος προς επανα­φορά του παλαιού Ημερολογίου. Συντόμως δε προέβησαν σε χειροτονίες τεσσάρων Επισκόπων:

Την 5.6.1935, τον Γερμανό, Επίσκοπο Κυκλάδων

Την 6.6.1935 τον Χριστόφορο, Επίσκοπο Μεγαρίδος

Την 7.6.1935 τον Ματθαίο, Επίσκοπο Βρεσθένης

Την 7.6.1935 τον Πολύκαρπο, Επίσκοπο Διαυλείας. Και έτσι έγινε το σχίσμα.

Η αντίδραση της Επισήμου Εκκλησίας

Για την σατανική αυτή ανταρσία η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, ως ήταν φυσικό, αντέδρασε σθεναρώς. Έτσι:

α. Την 14η Ιουνίου 1935 συνήλθε το πρωτοβάθμιο Συνοδικό Δικαστήριο και καθήρεσε τους τρεις Μητροπολίτες.

Αργότερα ο Μητροπολίτης Ζακύνθου Χρυσόστομος μεταμελήθη. Ακυρώθηκε η καθαίρεση του και του υπεβλήθη, εξάμηνος αργία. Και

β. Την 3.7.1935 (δια της ύπ’ αριθμ. 3/3.7.1935) καθήρεσε τους τέσσερις επισκόπους, που χειροτόνησαν οι τρεις Μητροπολίτες.

Το Νέο Ημερολόγιο είναι παπικό;

Οι ακολουθούντες το παλαιό Ημερολόγιο κατηγο­ρούν τους νεοημερολογίτες ότι το ημερολόγιο τους είναι Παπικό. Έχουν δίκιο ;

Μέχρι τα μέσα του 16ου αιώνος Ανατολή και Δύση είχαν το ίδιο το Ιουλιανό ημερολόγιο. Κατόπιν η Δυτική Εκκλησία άλλαξε το ημερολόγιό της.

Αναλυτικότερα:

Το έτος έχει 365,242217 ηλιακές ήμερες. Το έτος στο Ιουλιανό ημερολόγιο είναι κατά τι μεγαλύτερο του πραγματικού. Ήτοι, υπερέχει κατά 0,007783 ηλιακές ημέρες. Η διαφορά αυτή ανά 400 έτη γίνεται 3,1132 ημέρες. Ο πάπας Γρηγόριος ο ΙΓ’ θέλησε να διορθώσει την διαφορά αυτή. Σε συνεργασία με τον αστρονόμο Lilio απεφάσισε όπως η 4η Οκτωβρίου 1582 γίνει 15 Οκτωβρίου. Το διορθωμένο αυτό Ιουλιανό ημερολόγιο ονομάσθηκε «Γρηγοριανό». Η Ανατολή διετήρησε το Ιουλιανό ημερολόγιο, χωρίς την αλλαγή που έκανε ο πάπας. Έτσι τώρα έχομε εν χρήσει δύο ημερολόγια. Η διαφορά ανάμεσα σ’ αυτά είναι καθαρά αστρονομική. Το Ιουλιανό χάνει μία ημέρα ανά 128 χρόνια, το Γρηγοριανό μία ημέρα ανά 3.320 έτη. Από άποψη αστρονομική και τα δύο ημερολόγια είναι ατελή. Επί πλέον:

Ενώ με το παπικό ημερολόγιο έχομε 97 δίσεκτα έτη ανά 400 χρόνια, με το Ιουλιανό έχομε 100 δίσεκτα χρόνια ανά 400 έτη. Άλλο το Ιουλιανό ημερολόγιο και άλλο το παπικό.

Και το σπουδαιότερο:

Η αγία πρώτη Οικουμενική Σύνοδος ορίζει πότε πρέπει να γιορτάζεται το Πάσχα:

-Κατά την εαρινή ισημερία.

-Την πρώτη Πανσέληνο μετά την εαρινή ισημερία.

-Μετά το Νομικό (Εβραϊκό) Πάσχα.

-Την πρώτη Κυριακή μετά άπ’ αυτά.

Ενώ η αγία Σύνοδος ορίζει ότι το χριστιανικό Πάσχα πρέπει να γιορτάζεται μετά το Εβραϊκό Πάσχα, γιατί τότε ανέστη ο Κύριος (πρβλ. 7ο Κανόνα Αγ. Αποστόλων), ο πάπας Γρηγόριος ο ΙΓ’ κατά την αλλαγή του ημερολογίου αυτό δεν το έλαβε ύπ’ όψη του. Με αποτέλεσμα, οι Λατίνοι να γιορτάζουν το Πάσχα ή πριν από το Πάσχα των Εβραίων ή ταυτόχρονα ! Κάτι που αντιτίθεται ρητώς με τις διατάξεις της Αγίας πρώτης Οικουμενικής Συνόδου.

Αντίστροφα, η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία κατά την αλλαγή του ημερολογίου μερίμνησε ώστε να τηρηθούν απολύτως οι διατάξεις της Πρώτης Οικουμενικής Συνόδου.

Και εξ απόψεως Εκκλησιολογικής το Νέο Ημερολό­γιο διαφέρει από το παπικό Γρηγοριανό ημερολόγιο.

Άρα ο ισχυρισμός των παλαιοημερολογιτών ότι το Νέο Ημερολόγιο είναι Παπικό είναι αστήρικτος.

Επιτρεπόταν η αλλαγή του Ημερολογίου;

Στην Π. Διαθήκη το Πάσχα γιορταζόταν δύο φορές

Στην Π. Διαθήκη, όσοι άγγιζαν νεκρό, θεωρούνταν «ακάθαρτοι». Και δεν μπορούσαν να γιορτάσουν την γιορτή του Πάσχα, που γινόταν την 14η του μηνός Νισσάν (Μαρτίου). Και ο Θεός έδωσε εντολή στον Μωυσή, οι ακάθαρτοι να γιορτάζουν το Πάσχα ένα μήνα αργότερα! Το ίδιο ίσχυε και για όσους ένεκα ταξειδίου δεν προλάμβαναν να το γιορτάσουν. (Αριθμ. 9: 6-12 και 12: 47-50).

Μάλιστα δε ολόκληρος ο Εβραϊκός λαός γιόρτασε το Πάσχα ένα μήνα αργότερα ! (Β’ Παραλ. 30: 2-3).

Ο Χριστός ακολούθησε το Ν. Ημερολόγιο

Οι Εβραίοι γιόρταζαν το Πάσχα ημέρα Σάββατο, όπως διέταξε ο Θεός. Και όμως ο Χριστός πρωτοτύπησε ! Γιόρτασε το Πάσχα με τους μαθητές Του ημέρα Πέμπτη. Άλλαξε την θεόσδοτη Παράδοση !…

Υπάρχει και συνέχεια. Ο Θεός καθιέρωσε δια του Μωυσέως ορισμένες γιορτές (Πάσχα, Σκηνοπηγία, Πεντηκο­στή κ.α.). Τότε οι Εβραίοι είχαν δικό τους ημερολόγιο το «Σεληνιακό». Και γιόρταζαν τις Εορτές βάσει του ημερολο­γίου τους. Ο Καίσαρας Ιούλιος το 50 π.Χ. περίπου με την συνεργασία του αστρονόμου Σωσιγένη διόρθωσε το Ρωμαϊκό ημερολόγιο και έκανε το «Ιουλιανό». Το Ισραήλ ήταν τότε μέλος του Ρωμαϊκού κράτους. Και δέχθηκε το νέο Ιουλιανό ημερολόγιο. Από τότε οι Εβραίοι προσάρμοσαν τις θεόσδοτες γιορτές τους σ’ αυτό το ημερολόγιο. Ενώ ο Θεός τις προσάρμοσε στο Σεληνιακό ημερολόγιο, τώρα οι Εβραίοι τις προσαρμόζουν στο νέο Ιουλιανό ημερολόγιο !

Όταν ήρθε ο Χριστός, δεν επανέφερε τις γιορτές στο παλαιό Σεληνιακό ημερολόγιο. Ακολούθησε το νέο Ημερολόγιο. Σεβάσθηκε την αλλαγή, προσαρμογή αυτή ! Και γιόρτασε τις γιορτές σύμφωνα με το νέο Ημερολόγιο (Μεσοπεντηκοστή κ.α.). Το ίδιο έκαναν οι Απόστολοι. Γιόρτασαν την Πεντηκοστή βάσει του νέου Ημερολογίου !

Η αλλαγή του Ημερολογίου

Οι άγιοι Πατέρες έχοντες ύπ’ όψη τους τα ανωτέρω, μετέθεταν εορτές στην Εκκλησία. Έτσι, ενώ μέχρι τον 4ο αιώνα τα Χριστούγενα γιορταζόταν την ίδια μέρα με τα Θεοφάνεια (6 Ιανουαρίου), από τότε μετέφεραν την Εορτή των Χριστουγέννων στην 25η Δεκεμβρίου. Ενώ ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος εκοιμήθη την 14η Σεπτεμβρίου, εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, οι άγιοι Πατέρες μετέφεραν την μνήμην του στις 13 Νοεμβρίου κ.α.

Και η Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία στηριζόμενη σ’ αυτά εισήγαγε το 1924 το Νέο Ημερολόγιο. Στην ουσία δεν εισήχθη ένα νέο ημερολόγιο, απλώς διορθώθη το παλαιό, Ιουλιανό ημερολόγιο. Και το άκρως σημαντικό: Η διόρθωση έγινε, ως ήδη είπαμε, σύμφωνα με την διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Με άλλα λόγια, η εισαγωγή του Ν. Ημερολογίου, δεν αλλοίωσε ούτε στο ελάχιστο την παρά­δοση μας. Τουναντίον σε μερικά σημεία ήρθε πιο κοντά ! Και να. Όταν οι άγιοι Πατέρες της Α’ Οικουμενικής Συνόδου ρύθμιζαν τον εορτασμό του Πάσχα, είχαν ως εαρινή ισημερία την 21η Μαρτίου. Από τότε μέχρι σήμερα η εαρινή αυτή ισημερία, εξέπεσε στην 8η Μαρτίου. Κι’ αυτήν την ισημερία, ημερομηνία ακολουθούν σήμερα οι παλαιοημερολογίτες. Οι νεοημερολογίτες, όμως, με το «πήδημα» των δεκατριών ημερών, έχουν ως ισημερία την 21η Μαρτίου. Την ισημερία που είχαν οι άγιοι Πατέρες που συγκρότησαν την Α’ Οικουμενική Σύνοδο ! Άρα με το νέο ημερολόγιο ήρθαμε πιο κοντά στην Παράδοση ! (βλ. Αρχιμ. Ιωήλ Γιαννακοπούλου, Παλαιόν και Νέον Ημερολόγιον, σελ. 10-11).

Πότε γιορτάζουν τα επουράνια;

Ισχυρίζονται οι Παλαιοημερολογίτες: «Όταν γιορτά­ζουν τα επουράνια, γιορτάζουν και τα επίγεια !». Πότε, λοιπόν, γιορτάζουν τα επουράνια, με τους παλαιοημερολογίτες ή τους νεοημερολογίτες;

Η τελετή της Αναστάσεως γίνεται στις 12 τα μεσά­νυκτα. Και εν συνεχεία η πανηγυρική Θ. Λειτουργία, που λήγει κατά τις 2 π.μ. ξημερώνοντας Κυριακή. Στην Αμερική, όμως, η ελληνική ώρα 2 π.μ. είναι 7η απογευματινή του Μ. Σαββάτου. Άρα οι εκεί παλαιοημερολογίτες ακόμα δεν γιόρ­τασαν την Ανάσταση. Θα την γιορτάσουν επτά ώρες αργό­τερα! Λοιπόν, τα επουράνια τι θα κάνουν τώρα; Θα ξαναγιορτάσουν την Ανάσταση; Και τι θα κάνουν με τους χρι­στιανούς της Αυστραλίας, που θα γιορτάσουν την Ανάσταση ακόμα πιο αργά;

Στα επουράνια δεν υπάρχουν ώρες, ημέρες, εβδομάδες, μήνες και χρόνια ! Εκεί υπάρχει ένα διαρκές σήμερα ! Έκεϊ πάντοτε γιορτάζουν τα επουράνια ! Όταν και όσες φορές γιορτάζουν τα επίγεια, γιορτάζουν και τα επουράνια. Αρα και σ’ αυτό σφάλλουν οι παλαιομερολογΐτες.

Η Θεόθεν (;) επιβεβαίωση

Οι παλαιοημερολογίτες προς στερέωσιν της πίστεώς τους προβάλλουν στα έντυπα τους το ακόλουθο θαύμα: (βλ. εξώφυλλο «Ημεροδείκτη 1994», Εκκλησίας Γ.Ο.Χ., Ελλάδας). Στις 14.9.1925 Εορτή του Τιμίου Σταυρού (Παλαιό ημερολόγιο) φανερώθηκε ουρανόθεν ο Τίμιος Σταυρός. Η λάμψη του επισκίασε το φως της ημέρας. Και το θαύμα αυτό είναι για τους παλαιοημερολογίτες σημείο ότι ο Θεός εξέφρασε την ευαρέσκεια Του προς το πάτριο ημερολόγιο. Μήπως έχουν δίκιο; Θαύματα γίνονται και από τον Θεό και από τον διάβολο. Επομένως, θα πρέπει να διερωτηθούν: Μήπως το θαύμα αυτό είναι εκ του διαβόλου; Οπότε είναι πλάνη. Μα είναι δυνατόν ο διάβολος να φανερώσει το σημείο του Σταυρού; Ο διάβολος είναι τέτοιος απατεώνας, τέτοιος ταχυ­δακτυλουργός, που και το σημείο του Σταυρού μπορεί να παρουσιάσει και Αυτόν τον Ίδιο τον Χριστό να υποκριθεί.

Έστω ότι το θαύμα ήταν εκ Θεού. Και το θαύμα έγινε στις 14.9.1925, ήτοι πριν το 1935· πριν το σχίσμα ! Τότε, που δεν υπήρχε Εκκλησία των Παλαιοημερολογιτών. Τότε που όλοι ήταν ενσωματωμένοι στην Μία Εκκλησία ! Θα εκαυχώντο δικαίως, αν το θαύμα γινόταν μετά το 1935!!!

Και η συνέχεια :

Στο Μαρκόπουλο της Κεφαλλονιάς υπάρχει ο γνωστός ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Στον ναό αυτό, κάθε χρόνο από τις 6 μέχρι στις 15 Αυγούστου, βγαίνουν από τους τοίχους και την σκέπη του ναού ακίνδυνα φιδάκια με ένα κόκκινο σταυρό στο κεφάλι τους. Κάθε χρόνο τέτοιες ημέρες τα άλογα αυτά ζωάκια δίνουν το ραντεβού τους.

«Όταν εισήχθη το Ν. Ημερολόγιο οι πιστοί είχαν αγωνία να δουν τα φιδάκια πότε θα βγουν. Με το νέο ημερολόγιο ή με το παλαιό; Ιδιαίτερα τα μικρά παιδάκια εκείνο το βράδυ της 6.8.1924 (ν. ημερολ.) με κεράκια αναμ­μένα έψαχναν στους τοίχους και στο καμπαναριό μήπως τυχόν δουν τα φίδια. Και φώναξαν πανηγυρίζοντας «Να ! Τα φίδια βγήκαν ! Με το νέο ημερολόγιο…» (Αρχιμ. Δανιήλ Γούβαλη, Το θαύμα της Πίστεως, σελ. 119-120). Από τότε κάθε χρόνο τα φίδια βγαίνουν στο ναό με το νέο ημερολόγιο, φυσικά κατ’ εντολή του Θεού.

«Έχουμε δύο θαύματα. «Ένα με το παλαιό ημερολόγιο και ένα με το νέο. Ποιο ημερολόγιο εγκρίνει ο Θεός;

Ο Θεός υπογράφει και τα δύο ημερολόγια. Εκείνο, όμως, που δεν υπογράφει, που καταδικάζει, είναι το σχίσμα, η διαίρεση, που προκάλεσαν οι εν Ελλάδι Παλαιοημερο­λογίτες.

Συμπέρασμα:

Το πότε γιορτάζονται οι γιορτές είναι θέμα δευτε­ρεύον. Σημασία έχει να γιορτάζονται. «Κανείς δεν κολάσθηκε ούτε κατηγορήθηκε, λέει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, επειδή γιόρτασε το Πάσχα ένα μήνα νωρίτερα ή αργότερα». Το Σάββατο έγινε για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για το Σάββατο. «Ας μην ασχολούμαστε, λοιπόν, με χρονολογίες και ημερομηνίες (Γαλ. 4:10).

Τα τρία μεγάλα λάθη των Παλαιοημερολογιτών

Το πρώτο:

«Έκαναν πρωτεύον ένα δευτερεύον θέμα. «Έδωσαν αξία στην… τρίχα (!) Το πότε δηλαδή γιορτάζονται οι γιορτές. (Κάτι που δεν έκανε ούτε ο Χριστός !). Και έμειναν έτσι με την τρίχα στο χέρι τους!

Το δεύτερο:

Το πρώτο λάθος τους έχει κάποιο ελαφρυντικό. «Ήθελαν έστω το «πάτριον» ημερολόγιο. Καλό και άγιο. Αυτό, όμως, τους έσπρωξε σ’ ένα δεύτερο, βαρύτερο λάθος. Προέκυψε το πρόβλημα. Να αλλάξει ή όχι το ημερολόγιο. Τον λόγο τον είχε η επίσημος Ελληνική Εκκλησία. Και αυτή αποφάσισε την αλλαγή του ημερολογίου. Κάτι που δεν ήταν αντίθετο ούτε με το πνεύμα της Αγίας Γραφής ούτε με το πνεύμα της Ιεράς Παραδόσεως. Και στην απόφαση αυτή ώφειλαν ΟΛΟΙ υπακοή ! Υπακοή στην Εκκλησία. Και το έγκλημα τους: Έδειξαν απείθεια στην Εκκλησία. Κατά τον Μ. Βασίλειο όποιος αντιστέκεται σε ό,τι γίνεται από τους εκλεκτούς του Θεού είναι σαν να αντιστέκεται στις διαταγές του Θεού. (Επιστολή 227 πρβλ. Λουκ. 10:16)

Το τρίτο:

Και χειρότερο. Απεκόπησαν από την Εκκλησία ! «Έκαναν δική τους Εκκλησία ! «Έκαναν το σχίσμα ! Κατέπεσαν στο βάθος του γκρεμού και κατατσακίσθηκαν !

Την Εκκλησία, την οποία ο Θεός μας υπεσχέθη και μας εδώρησε, ούτε την «πουλάμε», ούτε την «εγκαταλείπομεν», γράφεται στα πρακτικά της Ε’ Οικουμενικής Συνόδου (Μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου, αυτόθι, σελ. 345). Βάσει αυτού οι Παλαιοημερολογίτες, που αυτοδιαφημίζονται ως φύλακες των παραδόσεων και υπέρμαχοι των Οικουμενικών Συνόδων, πως δικαιολογούν την αποκοπή τους από την Μία Εκκλησία;

Ο διαμελισμός τους

Όταν το 1924 εισήχθη το νέο Ημερολόγιο, ένας δαιμονισμένος στην Κεφαλλονιά έλεγε ωρυόμενος: «Τώρα που άλλαξε το ημερολόγιο θα πάω ατό «Άγιο Όρος ! Και κάθε σκήτη και καλύβα θα την κάνω και Πατριαρχείο !!!». Οι «ζηλωτές» του Αγ. «Όρους είναι δικό του κατασκεύασμα. Ο σατανάς εργάσθηκε και στην υπόλοιπη Ελλάδα. Χώρισε τους παλαιοημερολογίτες από την Μία Εκκλησία ! Τους χώρισε και μεταξύ τους. Τους έκανε (προς το παρόν…) έξι κομμάτια! Τα ακόλουθα:

α. Του «Αρχιεπισκόπου» Ανδρέα, β. Του «Αρχιεπισκόπου» Μαξίμου, γ. Του «Αρχιεπισκόπου» Χρυσοστόμου, δ. Του «Μητροπολίτη» Κυπριανού, ε. Του «Μητροπολίτη» Γρηγορίου και στ. Του «Μητροπολίτη» Καλλινίκου.

Και ο καθένας άπ’ αυτούς έχει και τους «επισκό­πους» του.

Έχουν ιερωσύνη;

«Οι δε απορραγέντες λαϊκοί γενόμενοι…» (Κανών Α’ Μ. Βασιλείου). Ήτοι, όσοι κληρικοί απεκόπησαν από την Μία Εκκλησία, καθίστανται αυτόματα λαϊκοί. Και οι παλαιομερολογίτες κληρικοί απεκόπησαν από την Μία Εκκλησία˙ άρα είναι λαϊκοί. «Αν δεν πείθεσαι μ’ αυτό, τότε πρέπει να σε πείσει η καθαίρεσή τους. «Όταν, δηλαδή, έκαναν το σχίσμα, η Ελληνική Ορθόδοξος Εκκλησία τους καθήρεσε ! Με άλλα λόγια, οι παλαιομερολογίτες κληρικοί και απεκόπησαν από την Μία Εκκλησία και καθαιρέθηκαν. «Έγιναν δυο φορές λαϊκοί. Και σαν λαϊκοί, «ούτε το βαπτίζειν, ούτε το χειροτονείν είχον εξουσίαν» (Κανών Α’ Μεγάλου Βασιλείου), τα μυστήρια τους είναι τελείως άκυρα. Γι’ αυτό πάλι τους βαπτίζομε, πάλι τους παντρεύομε και πάλι τους χειροτονούμε. Δηλαδή, όσοι έχουν βαπτισθεί ή παντρευθεϊ σε παλαιοημερολογίτικη “Ελληνική Εκκλησία” [=”Γ.Ο.Χ.”] είναι σαν να μην έχουν βαπτισθεί ή παντρευθεί!

Ένα ευφυέστατο επιχείρημα

Ο αείμνηστος αρχιμ. π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος προβάλλει εδώ το ακόλουθο επιχείρημα.

Οι παλαιοημερολογίτες κατηγορούν τους νεοημερολογίτες, ότι με την θέσπιση του Ν. Ημερολογίου απεκόπη­σαν από την παράδοση, και άρα έγιναν σχισματικοί. Άρα (κατ’ αυτούς) τα μυστήρια (των νεομερολογιτών) είναι άκυρα. Μέχρι, όμως, το 1935 οι τρεις Μητροπολίτες, που ηγήθησαν του όχλου, ήταν εντεταγμένοι με τους νεοημερολογίτες, δηλαδή τους σχισματικούς. Άρα και αυτοί οι τρεις ήταν σχισματικοί! Και συνεπώς δεν είχαν ιερωσύνη. Οι παλαιοημερολογίτες, όμως, ισχυρίζονται ότι έχουν την ιερωσύνη! Που την βρήκαν; Από τους νεοημερολογίτες; Μα αυτοί κατηγορούνται ως σχισματικοί !…

Υποστηρίζουν, ότι η Σύνοδος έχει τη δύναμη να αποκαταστήσει τους σχισματικούς. Σωστά. Ποια Σύνοδος; Αυτή η Σύνοδος δεν θα είναι Σύνοδος σχισματικών; Είναι δυνατόν τέτοια Σύνοδος να αποκαταστήσει σχισματικούς; (Άρθρα, Μελέται, σελ. 184).

Παραφράζομε εδώ τα λόγια του άγ. Αυγουστίνου, (που λέει για τους άπιστους): Ω ! Παλαιοημερολογίτες ! Είστε πρόθυμοι να πιστέψετε την οποιαδήποτε ανοησία αρκεί να μην δεχθείτε την Αλήθεια ! Ίδια τραγική περίπτωση με τους αιρετικούς.

Η «απομόνωση» τους

Έχομε λ.χ. δύο Εκκλησίες, την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος και την Ορθόδοξη Εκκλησία της Σερβίας, που ακολουθεί το παλαιό ημερολόγιο. Τα μέλη των δύο αυτών Εκκλησιών μπορούν να λειτουργηθούν, να εξομολογηθούν και προπαντός να κοινωνήσουν των Αχράντων Μυστηρίων, σ’ όποια από τις δύο Εκκλησίες θέλουν. Οι ιερείς τους μπορούν και να συλλειτουργήσουν. Και αυτό γίνεται γιατί ακριβώς ανάμεσα στις δύο αυτές Εκκλησίες, δεν υπάρχει καμμία απολύτως διαφορά, ούτε σε δογματικά ζητήματα, ούτε σε Εκκλησιολογικά.

Η επικοινωνία αυτή των δύο Εκκλησιών, ιδιαίτερα το κοινό ποτήριο, λέγεται στην εκκλησιαστική γλώσσα «Κοινω­νία».

Όταν, λοιπόν, οι παλαιοημερολογίτες απεκόπησαν από την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, επιδίωξαν να αποκτή­σουν «κοινωνία» με τις Ορθόδοξες Εκκλησίες του εξωτερικού, που ακολουθούν το παλαιό ημερολόγιο. Αλλά καμμία άπ’ αυτές δεν καταδέχθηκε να «κοινωνήσει» με την εν Ελλάδι Εκκλησία Παλαιοημερολογιτών ! Διετήρησαν την «κοινωνία» τους με την Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, που ακολούθησε το Ν. Ημερολόγιο ! Πήραν έτσι ένα μεγάλο μάθημα, ότι βρίσκονται σε πλάνη.

https://choratouaxoritou.gr/?p=53649

<>

Θαυμαστό όραμα του ηγουμένου Ιωαννίκιου Μορόι από τη Ρουμανία περί αλλαγής του ημερολογίου

 Η ιστορία της Μονής Σιχαστρίας μετά από το 1909 είναι στενά δεμένη με τον  πρωτοσύγκελο Ιωαννίκιο Μορόι ο οποίος αναγέννησε από τις στάχτες για τέταρτη φορά στην ιστορία της την μονή.Το 1944 τον διαδέχθηκε ο μεγαλύτερος γέροντας του 20ου αιώνα στην Ρουμανία ο γέροντας Κλεόπας Ιλίε,καταστώντας την Μονή Σιχαστρία ένα από τα μεγαλύτερα πνευματικά κέντρα της σύγχρονης Ρουνμανίας

Μιά από τις μεγαλύτερες δοκιμασίες που έζησε ο πρωτοσύγκελος Ιωαννίκιος Μορόι στην Σιχαστρία,ήταν η αλλαγή του ημερολογίου,τον Οκτώβριο του 1924.Σχεδόν τρία χρόνια ο ηγούμενος δεν ήθελε να αλλάξει το ημερολόγιο και να ακολουθεί το νέο.Φοβόνταν μήπως έκανε κάποιο μεγάλο λάθος.Σε αυτό τον επηρέαζαν και πολυάριθμοι μοναχοί και πνευματικοι οι οποίοι τον συμβούλευαν να μην αλλάξει το ημερολόγιο.

 Μια φορά τον κάλεσαν στην Μονή Νεάμτς όπου ο μητροπολίτης Νικόδημος Μουντεάνου,ηγούμενος της Λαύρας,του είπε:

-Πατέρα Ιωάννίκιε,γιατί δείχνεις ανυπακοή;Ορίστε η απόφαση της Ιεράς Συνόδου.Ή θα αλλάξετε το ημερολόγιο ή θα σας καθαιρέσω και η σκήτη θα διαλυθεί.Διάλεξε ένα από τα δύο.

- Σεβασμιώτατε,σέβομαι την εντολή της υπακοής αλλά φοβάμαι να αλλάξω το ημερολόγιο.Δεν μπορώ να κάνω κάτι τέτοιο εαν δεν λάβω μία άνωθεν διαβεβαίωση.Δώστε μου ευλογία να νηστέψω πρώτα σαράντα ημέρες.

-Είναι πολύ σαράντα ημέρες.Νήστεψε όσο μπορείς.Μετά όμως από αυτήν την νηστεία να μου πεις οπωσδήποτε την απόφασή σου.. 

 Ο ηγούμενος ήλθε λυπημένος στην Συχαστρία.

-Πατέρες τελειώσαμε.Ή αλλάζουμε το ημερολόγιο ή διαλύεται η σκήτη μας.Να ξέρετε πως εγώ από την Δευτέρα αρχίζω σαρανταήμερη νηστεία.Το ίδιο να κάνετε και εσείς.Να προσευχηθείτε με όλη τη δύναμή σας στα κελιά σας για να μας διδάξει ο Θεός τι πρέπει να κάνουμε.Κανένας δεν επιτρέπεται να μπει στο κελί μου.Όποιος μπει θα έχει κανόνα ασυγχώρητο.

 Πέρασε μία εβδομάδα,έπειτα ακόμη μία,αλλά ο ηγούμενος δεν έδινε σημεία ζωής.όλη η αδελφότητα ανησυχούσε.Θα έμπαιναν στο κελί του αλλά φοβούνταν τον περιορισμό του ηγουμένου.όταν έφτασε η 21η ημέρα ο ιεροδιάκονος Γλυκέριος,υποτακτικός του ηγουμένου,είπε στους άλλους αδελφούς:

-Ο πατέρας μας βρίσκεται σε μεγάλο κίνδυνο.Δεν μπορούνε να τον αφήσουμε να πεθάνει.Εαν εσείς θέλετε να κάνετε υπακοή,έχει καλώς.Εγώ πάντως θα μπω.Ευλογήστε να σπάσω την πόρτα!

Οι άλλοι όμως δεν είπαν τίποτα,παρα μόνο αυτό:

-Εμείς δεν θέλουμε να παρακούσουμε τον κανόνα που έδωσε ο ηγούμενος.

Τότε ο ιεροδιάκονος χτύπησε το παράθυρο και την πόρτα.

-Ευλόγησον άγιε ηγούμενε!

Ούτε μία απάντηση

Τότε έσπασε την πρώτη πόρτα

-Ευλογήστε πατέρες να σπάσω και την δεύτερη πόρτα.

Αυτοί όμως σιωπούσαν.Φοβόνταν.

-Καλύτερα να πεθάνω εγώ με την κατάρα,αλλά να μην πεθάνει ο ηγούμενος-είπε ο ιεροδιάκονος Γλυκέριος-και κάνοντας το σημείο του σταυρού είπε:''Κύριε βοήθει!''

Και χάλασε και την δεύτερη πόρτα.Όλοι οι πατέρες μπήκαν στο κελί.Ο ηγούμενος ήταν κάτω πεσμένος με το πρόσωπο προς τα πάνω και τα χέρια στα πλάγια.Τα μάτια ήταν μισάνοιχτα.Το Ψαλτήρι ήταν δίπλα του και το καντήλι ήταν σβημένο.

-Ευλογείτε άγιε ηγούμενε!είπαν όλοι.

Δεν πρόσεξαν όμως καμία αντίδραση στο πρόσωπό του όμως.Τότε οι πατέρες άλλαξαν χρώμα και άρχισαν να κλαίνε

-Αλοίμονο!Πέθανε ο άγιος ηγούμενος!

-Όχι,δεν πέθανε.Τα μάτια είναι ανοιχτά.Σαν να μας παρακολουθεί με το βλέμμα του,αλλά δεν μπορεί να μιλήσει.Είναι εντελώς αδύνατος.Ίσα που αισθάνομαι τον σφυγμό του.

Έφεραν γρήγορα τα Τίμια Δώρα

Τότε ο ιερομόναχος Παμβώ τον κοινώνησε και του έδωσε ζεστό νερό.Έπειτα άρχισαν να τον ταίζουν λίγο -λίγο με ψίχα και μετά από δύο ημέρες μπόρεσε ο καλός πνευματικός ποιμένας να σταθεί στα πόδια του.Δεν μπορούσε όμως να μιλήσει παρά ψιθυριστά.

Μετά από ακόμη μία εβδομάδα,ο γέροντας πήγε στην κοινή τράπεζα.Όλοι περίμεναν να τους πει κάτι,κάποια συμβουλή,κάποιο σημάδι σχετικά με την αλλαγή του ημερολογίου.Αφού πολύ τον παρακάλεσαν,τους είπε:

-Ευχαριστώ τον Θεό που πέρασα αυτήν την δοκιμασία.Ο κόπος ήταν μεγάλος,οι πειρασμοί μεγάλοι και πολλοί,αλλά ο Κύριος δεν παρέβλεψε τον δούλο του..Μέχρι την δέκατη ημέρα μπόρεσα να σταθώ όρθιος και γονατιστός και διάβαζα συνεχώς από το Ψαλτήρι.Έπειτα άρχισα σταδιακά να αδυνατίζω,τα μάτια μου θόλωσαν,έπεσα κάτω και δεν μπορούσα να σηκωθώ μέχρι που ήλθατε.Με το μυαλό όμως προσευχόμουν μέρα-νύχτα και ζητούσα έλεος από τον Θεό

 Πολλά όμως υπέφερα αυτό το διάστημα από τους δαίμονες.Ερχόνταν πάνω μου με μεγάλη μανία:με χτυπούσαν,με απειλούσαν,με φόβιζαν.με χτύπησαν με κάτι σαν πύρινα ραβδιά.Κάποια στιγμή όρμησαν επάνω μου τέσσερις δαίμονες ντυμένοι με μαύρα μακριά ρούχα,με κόκκινα φέσια στο κεφάλι και με κοφτερά σπαθιά στα χέρια.

-Έλα να κάνουμε κομματάκια αυτόν τον γέρο,επειδή θέλει να γίνει άγιος,έλεγαν ο ένας στον άλλον

 Έπειτα αφού με χτύπησαν δυνατά στα πλευρά με τα σπαθιά και στο στήθος πλησίασαν στα αυτιά μου και φώναξαν ανατριχιαστικά:

-Ποιός σου είπε εσένα ότι σήμερα γίνονται πια άγιοι;

-Εσάς ποιός σας είπε πως δεν γίνονται;τους απάντησα εγώ.

 Ήλθαν και δεύτερη φορά και ήταν περισσότεροι στον αριθμό.Ήταν ντυμένοι το ίδιο και τα μπαστούνια ήταν σαν από φλόγα.Με χτύπησαν πάλι δυνατά,που πίστεψα πως θα πεθάνω.Επειτα φώναξαν με άγρια φωνή από πάνω μου

-Τσάμπα νηστεύεις,πάλι στα χέρια μας θα καταλήξεις

-Εγώ ελπίζω στο έλεος του Θεού και δεν θα πέσω στα χέρια σας-απάντησα εγώ.

  Πέρασαν λίγες μέρες,δεν ξέρω πόσες και καθόμουν κάτω και προσευχόμουν με τον νου,όταν ξαφνικά βλέπω την σκέπη του κελιού να φεύγει από την θέση της και έβλεπα καθαρά τον ουρανό και τα αστέρια που έλαμπαν.

«Τι να είναι αυτο;»αναρωτήθηκα.Έπειτα είδα μία ακτίνα φωτός που κατέβαινε από τον ουρανό προς τα επάνω μου.Πάνω σε αυτήν την ακτίνα είδα να έρχονται προς τα κάτω τρεις αρχιερείς,ντυμένοι με λαμπρά και πολύχρωμα άμφια.Ο μεσαίος μου φαίνονταν πως ήταν ο Θεοδόσιος ο πρώην επίσκοπος Ρόμαν που ήταν και πνευματικός μου.Αισθανόμουν μία μεγάλη χαρά στην ψυχή  και δεν ήξερα τι να πιστέψω.Προσευχόμουν όμως με δάκρυα στο Κύριο ημών Ιησού Χριστό και στην Παναγία να με γλυτώσουν από τις παγίδες του εχθρού.Αυτοί οι Τρεις ιεράρχες,οι οποίοι ίσως να ήταν ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος,ο Μέγας Βασίλειςο και ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος,σταμάτησαν από πάνω μου,περίπου στα δέκα βήματα.Έπειτα ο μεσαίος με λεπτή φωνή σαν σάλπιγγα μου είπε:

 -Ιωανίκιε,γιατί αμφιβάλλεις και δεν θέλεις να κάνεις υπακοή;Δεν ξέρεις πως η ανυπακοή είναι μεγάλο αμάρτημα;Ή δεν διάβασες στην Αγία Γραφή ότι η υπακοή είναι μεγαλύτερη και από την θυσία;Κάνε λοιπόν υπακοή,όπως σου λένε οι πιο μεγάλοι,δεν θα δώσεις εσύ λόγο για την αλλαγή του ημερολογίου.

 Μετά από αυτά τα λόγια,οι τρεις αρχιερείς,έβαλαν τα χέρια τους σταυρωτά στο στήθος και με ευλόγησαν όλοι ταυτόχρονα.Μετά άρχισαν να ανεβαίνουν προς τον ουρανό,πάνω στην ίδια ακτίνα φωτός η οποία αποχωρούσε πίσω τους,μέχρι που δεν έβλεπα τίποτα.Ξαφνικά είδα το ταβάνι του κελιού,τις εικόνες και το καντήλι.

 Από την χρονιά εκείνη η αδελφότητα της Σιχαστρίας δέχτηκε χώρις άλλη αντίρρηση το νέο ημερολόγιο.Έπειτα πολλοί πιστοί και μοναχοί από τα μέρη εκείνα,ακούγοντας αυτό,εγκατέλειψαν το παλιό και ακολούθησαν το καινούργιο αφού είχαν τον Ιωαννίκιο για πνευματικό τους πατέρα

Μετάφραση π.Γεώργιος Κονισπολιάτης /proskynitis.blogspot.gr

Από το βιβλίο ''Ieroschimonahul Ioanichie Moroi-Egumenul Sihastriei''

https://proskynitis.blogspot.com/2015/07/blog-post_68.html

<>